Αγ. Γεώργιος - Πρίζα (2048μ.) – Συρράκο

Το Συρράκο βρίσκεται 52 χλμ. Νοτιανατολικά της πόλης των Ιωαννίνων, περίπου 1,5 ώρα οδικώς. Το οδικό δίκτυο είναι σχετικά καλό, στενό όμως και με πολλές στροφές.
Στη διαδρομή μέχρι να φτάσεις στο Συρράκο έχεις την ευκαιρία όπως πάντα να θαυμάσεις το υπέροχο τοπίο, ενώ μπορείς να κάνεις μία στάση στη γέφυρα Τσίμποβο
από όπου ξεκινάνε και αρκετές καταβάσεις rafting στον ποταμό Άραχθο.
Συνεχίζοντας τη διαδρομή θα σταθείτε σε ένα σημείο όπου στα τέλη της δεκαετίας του 50, έγινε ένα φοβερό δυστύχημα, όταν λεωφορείο γεμάτο με καθήμενους αλλά και όρθιους επιβάτες, στην προσπάθειά του να κάνει όπισθεν για να πάρει την στροφή, έπεσε σε βάθος γκρεμού 600 περίπου μέτρων. Επιζώντες ήταν γύρω στα 2-3 άτομα, λένε οι ντόπιοι, ωστόσο όλα τα γύρω χωριά βυθίστηκαν σε βαρύ πένθος καθώς ήταν και μέρες Χριστουγέννων και αρκετοί από τους επιβάτες είχαν κατέβει στην πόλη για τα καθιερωμένα ψώνια τους.

Εμείς σταματήσαμε λίγο πιο έξω από το Συρράκο, στην εκκλησιά του Αι-Γιώργη.

(στη photo φαίνεται το Συρράκο αλλά και η Πρίζαπάνω αριστερά )

Από εκεί ξεκινήσαμε την ανάβασή μας… με στόχο την κορυφή Πρίζα (στα 2048μ.) όπου όταν ο καιρός είναι καθαρός, βλέπεις αμφιθεατρικά τη μικρή και τη μεγάλη Ολύτσικα (Τόμαρος), όλο το λεκανοπέδιο των Ιωαννίνων, το Μιτσικέλι, το όρος Περιστέρι, το όρος Κακαρδίτσα, Καταφίδι και Στρογγούλα (όλα αυτά στην οικογένεια των Τζουμέρκων)…

Η ανάβασή μας κράτησε 3 ώρες. Εδώ δεν είχαμε κάτι ιδιαίτερο να θαυμάσουμε σε χλωρίδα, αφού το βουνό είναι γυμνό. Μόνο ένα σμήνος από πουλιά ακούστηκε κάποια στιγμή και οι ντουφεκιές από κάποιους κυνηγούς.

Αυτό όμως που σε κρατούσε σε εγρήγορση και σε έξαψη ήταν το γεγονός ότι η ανάβαση γινόταν από κορυφογραμμή σε κορυφογραμμή, με το τοπίο να εναλλάσσεται από γυμνό και βραχώδης από τη μια και από την άλλη σε απότομο χιονισμένο.

Ένιωθα τα μάγουλά μου ξαναμμένα, μα η κρύα αύρα του χιονιού που αντανακλούσε πάνω μου, ήταν σαν ένα πρωινό δροσιστικό πλύσιμο προσώπου!

Δυστυχώς από ώρα είχε αρχίσει να κατεβαίνει το σύννεφο και έτσι πέσαμε σε ομίχλη. Μια εμπειρία φανταστική πάνω στο βουνό, με τους ορειβάτες να ανασυντάσσονται, να ακούγονται οι σφυρίχτρες παρουσίας και να αφήνουν σημάδια πάνω στο χιόνι για αυτούς που είχαν μείνει λίγο πιο πίσω.

Πιάσαμε την κορυφή λίγο αργότερα, καθίσαμε μια ώρα για ξεκούραση και κουβέντα, ωστόσο η Πρίζα δεν μας αντάμειψε με την θέα της. Παραμείναμε όσο μπορούσαμε μήπως και καθαρίσει ο καιρός, το κρύο όμως έκανε αρκετά αισθητή την παρουσία του. Έτσι άρχισε η κατάβαση… Η πλαγιά ήταν χιονισμένη, το χιόνι όμως μαλακό και αφράτο. Άλλοι προτίμησαν μια «τσουλήθρα», άλλοι κατέβηκαν από τα πέριξ, και άλλοι περπάτησαν καμαρωτοί – καμαρωτοί αφήνοντας τα ίχνη τους για όσους υπόλοιπους είχαν την διάθεση να ακολουθήσουν.

Μετά από 2 ώρες φτάσαμε στο Συρράκο, χτισμένο αποκλειστικά με πέτρα, διατηρώντας την παραδοσιακότατη ομορφιά του με τα επίσης πέτρινα καλντερίμια. Το χωριό δεν έχει μόνιμους κατοίκους, παρά μόνο κάποιους φύλακες – εργάτες και ένα – δυο καφενεία για τους επισκέπτες.
Αξίζει να αναφερθεί ότι το Συρράκο είναι η πατρίδα του ποιητή πεζογράφου Κώστα Κρυστάλλη (διαβάστε στο σχετικό σύνδεσμο τον «Σταυραητό» του)

καθώς και του πρώτου συνταγματικού πρωθυπουργού της χώρας Ιωάννη Κωλέττη.
Μπήκαμε στο καφενείο-ψησταριά-εστιατόριο της κυρά Ευρυδίκης και καθίσαμε κοντά στο τζάκι… Προτίμησα ένα καυτό βουνίσιο τσάι καθότι τσίπουρο δεν πίνω και κάπου εκεί ήρθαν πάλι οι ιστορίες για το χωριό, για τους ντόπιους κατοίκους, για τα βουνά…μας…

Εις το επανιδείν!