Ακόμη μια ταινία

Αυτή τη φορά μια ελληνική του Βασίλη Δούβλη με τίτλο «Η επιστροφή».

Γυρισμένη πέρσι, ίσως τέτοιο καιρό, στην περιοχή των Ζαγοροχωρίων, λίγο έξω από το χωριό Ασπραγγέλους και έχοντας και μερικά πλάνα από την πόλη των Ιωαννίνων.

Η ταινία αποτύπωσε, με λίγα λόγια θεωρώ αλλά με πολλές εικόνες, την πραγματικότητα της μετανάστευσης. Είτε από έναν Έλληνα, τον Ηλία,

που έφυγε συστημένος για την Γερμανία «για ένα καλύτερο αύριο» και έχοντας σαν όνειρο την επιστροφή του στην πατρίδα και το πατρικό σπίτι, είτε από έναν Αλβανό, τον Πέτρο,

που ήρθε στην Ελλάδα με το δικό του όνειρο και αυτός, παράνομος όμως και μέσα από μονοπάτια που εκείνοι ξέρουν και φανερώνουν ο ένας τον άλλον.

Με άγγιξε ο γάμος της Αλεξάνδρας, της κόρης του Ηλία, γιατί κάπως έτσι, μέσα στο έθιμο έγινε και ο δικός μου γάμος. Με άγγιξαν τα λόγια του Ηλία περιγράφοντας τη ζωή του στη Γερμανία. Ξένος σε μια ξένη χώρα, με τους δικούς του πίσω να πονάνε που δεν τον έχουνε κοντά τους και έχοντας πάντα το όνειρο της επιστροφής. Με άγγιξε ο πόνος της Ελένης

που παντρεύτηκε για να ξεφύγει από το χωριό, που νέα γυναίκα ακόμα, γυρνώντας από την Γερμανία αποτραβιέται σε έναν έρημο τόπο, χωρίς παρέα, χωρίς κανέναν δικό της κοντά, με το παράπονο πως έκανε πράγματα για τους άλλους και όχι για εκείνη την ίδια, με την πόλη λίγο μακριά και όχι εύκολα προσβάσιμη, σύμφωνα με τα δεδομένα της ταινίας. Η λαχτάρα της να φύγει και να απολαύσει, να «ζήσει», μα με την επιστροφή να τσακίζει τα όνειρά της και να υπομένει. Με άγγιξε η νεροτριβή στο Καλπάκι, γιατί μου θύμισε πρακτικές που τις εφαρμόζαμε και εμείς κάποτε. «Να πάμε πρωί, να πάρουμε σειρά, να απλώσουμε τα φλοκωτά στα σύρματα για να στεγνώσουν». Να πλύνουμε τις κουβέρτες, τις φλοκάτες και τα λογής τσόλια που στρώνονταν στα σπίτια λίγο καιρό πριν εμφανιστούν οι μοκέτες και τα χαλιά. Να καθίσουμε πλάι στο ποτάμι κάτω από τα πλατάνια, να δροσίσουμε τα πόδια μας και να ξαπλώσουμε πάνω σε μια κουβέρτα, ώσπου να έρθει αργά το απόγευμα για να μαζέψουμε τα πλυμένα και να επιστρέψουμε στο σπίτι. Με άγγιξε ο Βοϊδομάτης με τα πεντακάθαρα νερά του. Με άγγιξε η κίνηση του Ηλία που βούτηξε στο ποτάμι για να κολυμπήσει, ενθυμούμενος τα παιδικά του χρόνια, γιατί τα παιδιά τότε – μιας και η θάλασσα ήταν μακριά – μάθαιναν να κολυμπούν και κολυμπούσαν στο ποτάμι.

Μου άρεσε, γιατί το τέλος της ταινίας παρουσίασε έναν Πέτρο μετανιωμένο για την πράξη του, ομολογώντας και αναγνωρίζοντας πως ο Ηλίας του στάθηκε σαν πατέρας. Θεωρώ ιδιαίτερα προσεγμένη την κίνηση αυτή στο σενάριο του Δούβλη.

Κλαρίνο έπαιξε ο Καψάλης, πολύ γνωστός οργανοπαίχτης για το είδος του εδώ στην περιοχή...

Ιντιάνα Τζόουνς και

το Βασίλειο του Κρυστάλλινου Κρανίου!

Η ταινία διαφημιζόταν εδώ και αρκετό καιρό και έκανε πρεμιέρα χθές το βράδυ. Ναι, πήγα να την δώ και ναι, υπήρχε και αρκετός κόσμος στην αίθουσα.

Φυσικά δεν περίμενα κάτιτις το διαφορετικό. Είναι από εκείνες τις ταινίες που λίγο πολύ ξέρεις τί θα παιχτεί και φυσικά ξέρεις και το τέλος.

Συνήθως, όπως γίνεται με αυτού του είδους τις "συνέχειες", η πρώτη έκδοση είναι και η καλύτερη. Άντε και η δεύτερη να είναι κάπως...

Όχι οτι δεν πέρασα καλά, μόνο και μόνο η μουσική σε παραπέμπει σε περιπέτεια και το μυαλό και η φαντασία δουλεύουν υπερωρίες για να πλάσουν διάφορα πράγματα - όπως αυτά τα σημάδια πάνω σε ένα κομμάτι πέτρας που ανακάλυψα κάποια μέρα στο βουνό...


Η πλοκή φυσικά κάπου στη Νότια Αμερική, ο Indi λίγο αργός (γέρασε κιόλας ο άνθρωπος) και όπως ανέφερα και παραπάνω, δεν είχε να επιδείξει κάτι το διαφορετικό.

Μετά από τόσο πολύ διαφήμιση, δεν ξέρω τι εισπράξεις θα κάνει τελικά η ταινία... (?) και φυσικά και τί κριτικές θα πάρει...

Καπέσοβο-Αυγερινός-Λούτσα Ρομπότζη-Τσεπέλοβο

Ξεκινώντας από Καπέσοβο (περιοχή Ζαγοροχωρίων) φτάσαμε μετά από χαλαρή ανάβαση 2 περίπου ωρών στην κορυφή του Αυγερινού.

Στο μονοπάτι μας συναντήσαμε και σαλέπι. Ένα φυτό που αφού το αποξηράνεις, από την σκόνη του φτιάχνεις καταπληκτικό ρόφημα. Εδώ σε δύο εκδοχές...

Και επειδή φτάσαμε αρκετά νωρίς - περί της 10 π.μ. - ξεκινήσαμε να πάμε μέχρι και τη Λούτσα (μικρή λίμνη) Ρομπότζη.

Για να φτάσουμε εκεί, περάσαμε πρώτα το Μέγα Λάκκο έχοντάς τον στα αριστερά μας που σε κάποιο σημείο του σμίγει με τη Χαράδρα του Βίκου. Κοιτάς κάτω και ζαλίζεσαι από το βάθος, κοιτάς ψηλά και τα βράχια που ορθώνονται μπροστά σου σε κάνουν να φαίνεσαι πραγματικά πολύ, μα πολύ μικρός...

Κάναμε μια μικρή στάση, στη βρύση της Κρούνας... δροσιστήκαμε από το νερό της, γεμίσαμε τα μπουκάλια μας και συνεχίσαμε την πορεία μας.

Μονοπάτι διαβαίνω, μονοπάτι αφήνω, κατεβαίνω χαμηλά, συνεχίζω ανεβαίνοντας πιο ψηλά. Μια φοβερή εναλλαγή στο τοπίο, που αδύνατο να μην σε εντυπωσιάσει!


Το μονοπάτι είναι σε καλή κατάσταση, καμιά φορά λίγο επικίνδυνο μιας και πότε ακροβατείς στην άκρη του γκρεμού και πότε περπατάς πάνω στη σάρα.

Κάποια στιγμή μπροστά μας, μονολογώ: "άνοιξε η γής... και μας κατάπιε". Είναι το βάραθρο της Γκαϊλότρυπας με βάθος περίπου 158 μ. Ακούς από μέσα τα σκρωξίματα από τις Γκαϊλες ή αλλιώς Κάργιες ή καλιακούδες.

Υπάρχουν και λιβάδια και οροπέδια πάνω στα βουνά... δεν βλέπεις μόνο "βράχια"...
ετούτο είναι γεμάτο με κρόκο!

και επιτέλους! έπειτα από δύο ώρες περίπου πορείας... η Τύμφη!

από αριστερά υψώνεται η νότια πλευρά της Αστράκας (2436μ), στο κέντρο η Λούτσα Ρομπόζη (πίσω η κορυφή Πλόσκος 2377 μ.) και πιο δεξιά η κορυφή Γκαμήλα στα 2497μ

Ένα μικρό κλίκ για μια μεγάλη πανοραμική (4 σε 1) φωτογραφία

γυρνώντας περιμετρικά της λίμνης είδαμε και τους τρίτωνες (μικρά δρακάκια) - μαύροι από την πάνω τους πλευρά και στην ράχη τους σαν να έχουν λέπια, από την κάτω τους πλευρά δε με έντονο πορτοκαλί χρώμα...
μικρά πλασματάκια που τα βρίσκουμε συχνά σε αυτού του είδους τις αλπικές λίμνες

και αφού είσαι ξαπλωμένος και απολαμβάνεις το τοπίο, συνειδητοποιείς ότι ΔΥΣΤΥΧΩΣ είναι ώρα για να φύγεις πάλι... να επιστρέψεις.

Ακολουθώντας το ίδιο μονοπάτι και με μια ζέστη που μας κούρασε αρκετά, φτάσαμε στο σημείο αυτό με τις σπηλιές,

όπου αλλάζει το μονοπάτι και τραβήξαμε αριστερά επάνω για να ακολουθήσουμε το τελευταίο κατηφορικό κομμάτι της διαδρομής ώστε να φτάσουμε στον τελικό προορισμό μας το Τσεπέλοβο, έπειτα από κάτι λιγότερο από 3 μιση ώρες πορείας.

Η κούραση εμφανής, τα γόνατα καταπονημένα πια, μα...
ακόμα πιο γεμάτη από εικόνες, πολλές εικόνες και ακούσματα

Επόμενο προγραμματισμένο ραντεβού στο τέλος του Ιούνη... Πάμε για Γράμμο, στο 2.520

Εις το επανιδείν!

άνευ τίτλου...

και άνευ σχολίων...


απλά... ψαρεύοντας...

Δια χειρός...

Κανόνες:
1. γράψε.
2. σκάναρε ή φωτογράφισε.
3. πόσταρε.
4. ειδοποίησε
5. προσκάλεσε 5 ή και περισσότερους bloggers να πάρουν μέρος.

η παρέα έχει ήδη λάβει μέρος... οπότε...

αποστολή στο http://www.autographcollectors.blogspot.com/.

Μια φορά και έναν καιρό...

… ήταν μια γύφτισσα. Δεν την ήθελαν στον τόπο της και έφυγε… έφτασε μετά από καιρό στην Κόνιτσα, όπου την ήθελαν αλλά δεν την ήθελαν κιόλας… Απελπισμένη, αποφάσισε να πάει να ζήσει στο βουνό. Ανέβηκε λοιπόν πάνω σε ένα βουνό, στους πρόποδες του οποίου σήμερα είναι το χωριό Καστανέα ή Καστάνιανη - ένα από τα πολλά χωριά της πέτρας και των μαστόρων.

Εκεί πάνω όμως πάγωσε από το κρύο και πέθανε… Έτσι λένε (με επιφύλαξη), πήρε το όνομά του αυτό το βουνό… Γύφτισσα (1755 μ.υψομ), όπου υπάρχει και ένα σχετικό άγαλμα.

Αντιγράφω λίγα λόγια για την ευρύτερη περιοχή των Μαστοροχωρίων… «μια ενότητα χωριών γέννησε πλήθος τεχνιτών (μαστόρους της πέτρας, ξυλογλύπτες, ζωγράφους κ.λπ.), που κατά την παροιμιώδη έκφραση[1] «έχτισαν τον κόσμο». Δροσοπηγή, Πληκάτι, Γοργοπόταμος, Ασημοχώρι, Χιονιάδες, Βούρμπιανη, Πυρσόγιαννη, Καστανιάνη, Αμάραντος κ.τ.λ. είναι τόποι που έβγαλαν χιλιάδες τεχνίτες, οι οποίοι κατά «μπουλούκια» όργωσαν τον ευρύτερο χώρο της Βαλκανικής κι ακόμα πάρα πέρα χτίζοντας ιδιωτικά και δημόσια κτίρια, διακοσμώντας και αγιογραφώντας εκκλησίες και μοναστήρια, κατασκευάζοντας καλντερίμια και γεφύρια. «... Εμείς, δω απάνου, βλέπεις από την πέτρα γεννηθήκαμε... με την πέτρα πορευτήκαμε... και την πέτρα αξιώσαμε...Ό,τι φτιάχτηκε τότε γυιέ μου, δεν ματαφτιάχνεται τώρα. Οι παλιοί έκαναν το σταυρό τους κι έχτιζαν. Πίστευαν πως σε κάθε πέτρα μέσα βρίσκεται κι ένας άγιος . Και, με καρδιά ζεστή, την ακουμπούσαν στο γιαπί,. Σαν να προσεύχονταν... Με φόβο Κυρίου...». (Γ. Λυμπερόπουλος, Ορεινοί και μεθόριοι, Αθήνα 1972).»

Η ανάβασή μας λοιπόν, ξεκίνησε από την Καστανέα ή Καστάνιανη, ένα χωριό που βρίσκεται 25 χλμ. από την Κόνιτσα - η οποία απέχει περίπου 60 χλμ. από τα Ιωάννινα - για να φτάσουμε στην κορυφή της Γύφτισσας μετά από περίπου 2 ώρες και κάτι. Το δάσος γεμάτο από οξιές και έλατα. Το πάτημα δε του μονοπατιού μαλακό, σαν χαλί! Στρωμένο από φύλλα, ξερόκλαδα και πευκοβελόνες.

Καθώς ανεβαίναμε και τι δεν ακούσαμε… έναν (;) κούκο, έναν (;) τρυποκάρυδο, είδαμε ένα γεράκι να ισορροπεί πετώντας στον αέρα περήφανα, είδαμε σβαρνίσματα από αρκούδα,

είδαμε όμως… και τα χαρακώματα… πέτρινα, αλλά και χωμάτινα… από άλλες εποχές μεν, να μας θυμίζουν όμως δε, ότι στα μέρη που περπατούσαμε εμείς τώρα και θαυμάζαμε το υπέροχο τοπίο, ένας πόλεμος είχε κηρυχτεί κάποτε…

ο εμφύλιος πόλεμος του 1946-1949. Όσοι ενδιαφέρονται να μάθουν κάτι παραπάνω, υπάρχει σχετικό υλικό εδώ. Αλλά και σε άλλα λινκς που έδωσα γρηγορότερα.

Φτάνοντας πια στην κορυφή… τι να πώ;

Περιμετρικά μία θέα απαράμιλλη… κάντε ένα μικρό κλίκ σε όλες τις φωτό για μια μεγάλη πανοραμική μεγέθυνση...

(στο κέντρο ο Σμόλικας χιονισμένος ακόμα, και λίγο πιο δεξιά και βάθος η Αστράκα)

Τόσα πολλά ένδοξα και περήφανα βουνά τριγύρω μας… δεν μπορούσα να μην σκεφτώ πόσο τυχερή είμαι που ανεβαίνω σε τούτα τα μέρη και όχι μόνο…

(από άκρη αριστερά η Κυρά-Κούλα, στη μέση δεσπόζει ο Σαραντάπορος, στο βάθος χιονισμένη ακόμα και η Νεμέρτσικα - ένα μέρος της οποίας είναι Ελληνικό, το υπόλοιπο της Αλβανίας- και λίγο πιο δεξιά κάτω από το σύννεφο το Κάμενικ)

Στην παρέα μας βρισκόταν ένας απόστρατος μεγάλης ηλικίας… θέλησε να απαγγείλει ένα ποίημα για όλους αυτούς που κάποτε (και σε πολύ νεαρή ηλικία) έχασαν τη ζωή τους εδώ πάνω… συγκινήθηκε… και δεν μπορούσα να μην συγκινηθώ και εγώ βλέποντάς τον να πονάει, να σπάει, να λυγίζει…

Σταθήκαμε στην κορυφή για μιάμιση ώρα. Ο καιρός βοήθησε αυτή τη φορά και έτσι μπορέσαμε όλοι μας να τραβήξουμε τις φωτογραφίες μας, αλλά και να ξεκουραστούμε κάτω από έναν ήλιο ζεστό…

(από αριστερά λοιπόν το Κάμενικ, στη μέση περίπου το Γκόλιο και πιο δεξιά - και σχεδόν πίσω από τα δέντρα η κορυφογραμμή του Γράμμου)

Η κατάβαση μέχρι το χωριό

διήρκησε επίσης περίπου δύο ώρες. Κατά την διαδρομή, αρκετά μικρά ελατάκια ξεπετάγονταν δεξιά και αριστερά του μονοπατιού και έτσι δεν μπορούσα να μην φωτογραφήσω αυτό το πανέμορφο «νεούλι»…

Ιστορία λοιπόν σήμερα μέσα από τα βουνά μας…

Σε δύο εβδομάδες προγραμματίζω την επόμενη εξόρμησή μου στα βουνά... μέχρι τότε (και λόγω φόρτου διαβάσματος) σας χαιρετώ...

Εις το επανιδείν!