η εικόνα...

η εικόνα που βρίσκεται τον τελευταίο καιρό στην επιφάνεια εργασίας μου είναι αυτή...

η επόμενη όμως θα είναι αυτή...

τα θέματα που διαλέγω είναι σχεδόν πάντοτε από την Φύση, και φυσικά είναι από τις εκδρομές μου στα βουνά...

Επιτέλους... βουνό!

Ξεκινώντας το πρωί της Κυριακής από το σπίτι μου είχε ομίχλη και η θερμοκρασία ήταν μόλις 3 βαθμούς C. Πηγαίνοντας προς το σημείο απ’ όπου θα μαζευόμασταν για να ξεκινήσει η εξόρμησή μας για το Φαρμακοβούνι Θεσπρωτίας, συνειδητοποίησα ότι είχα ξεχάσει τα γάντια μου. Πολύ ωραία! σκέφτηκα. Τώρα θα ξυλιάσουν τα δαχτυλάκια μου…
Αναχωρήσαμε λοιπόν κατά τις 7 και 30 από τα Ιωάννινα με προορισμό το Ξέχωρο Θεσπρωτίας από όπου θα ξεκινούσε η ανάβαση για το Φαρμακοβούνι (1205 μ.).
Να προσέχεις μου είπε ο σύζυγος, δεν πρέπει να είναι τυχαία η ονομασία του. Μπά, του λέω δεν θα ανεβούμε ψηλά, έτσι και αλλιώς το υψόμετρό του είναι στα 1205 μ. Καλά, μου απάντησε εκείνος.
Πλησιάζοντας προς το Ξέχωρο, μας έγινε γνωστό ότι το λεωφορείο αδυνατούσε να προσεγγίσει το χωριό, διότι ο δρόμος ήταν πολύ στενός.

Έτσι λοιπόν, μας άφησε στο χωριό Δάφνη, περίπου 5-6 χλμ. πριν από το Ξέχωρο. Κατεβαίνοντας από το λεωφορείο η διαφορά στη θερμοκρασία έγινε αμέσως αισθητή, (θα ήταν γύρω στους 13 βαθμούς C) με αποτέλεσμα τα μπουφάν να κρυφτούν στο σακίδιο (τα γάντια ευτυχώς δεν θα μου χρειαζόντουσαν…) και να βγουν στη φόρα τα κοντομάνικα…
Εμπρός λοιπόν ….. σκέφτηκα, άρον το σακίδιό σου και περιπάτει….

Και φυσικά δεν πήραμε την δημοσιά, αλλά προτιμήσαμε τον χωματόδρομο. Ωραία η λασπούρα… περπατάς στα μαλακά και το πέλμα σου δεν καταλαβαίνει ούτε από πέτρες, ούτε από κραδασμούς – βέβαια παραβλέπουμε το γεγονός ότι προσθέτει και λίγο βάρος :).

Μετά από 1 ώρα και κανά 15, φτάσαμε και στο Ξέχωρο. Εκεί φυσικά κάναμε και την πρώτη μας στάση για ξεκούραση, για ανεφοδιασμό νερού, ε! και για λίγο φαγάκι.

Ανεβαίνοντας λοιπόν η κλίση γινόταν όλο και πιο απότομη και το μονοπάτι αργότερα όλο και πιο τραχύ με αρκετές πέτρες και ενίοτε και πουρνάρια. Κατά την πορεία, ο αρχηγός μας ενημέρωσε, ότι η ονομασία του βουνού προήλθε πιθανώς από ένα χόρτο δηλητηριώδες που φύτρωνε σε εκείνα τα μέρη και τα ζώα που βοσκούσαν (κάποτε) εκεί το έτρωγαν και πέθαιναν.

Μα όσο πιο ψηλά (αν και κουραστικά), τόσο πιο όμορφη η θέα. Στην κορυφή φτάσαμε στις 2 και 15. Ιδανική ώρα για να απολαύσεις το κολατσιό, να ξεκουραστείς και να θαυμάσεις τη φύση. Ο κάμπος των Φιλιατών και στο βάθος το λιμάνι και η πόλη της Ηγουμενίτσας. Ακόμα πιο βάθος το νότιο άκρο της Κέρκυρας και λίγο αριστερά οι Παξοί.

Γυρνώντας το βλέμμα από την άλλη μεριά, η Αστράκα (πάνω από το Πάπιγκο) και πιο δεξιά το βουνό Περιστέρι.









Η κατάβαση ήταν εξίσου απότομη. Ιδιαίτερη χλωρίδα δεν υπάρχει , παρά μόνο ένα δάσος από βελανιδιές λίγο πιο χαμηλά.

Το τέρμα της πορείας μας ήταν η Μονή Γηρομερίου, η οποία είναι αφιερωμένη στην Κοίμηση της Θεοτόκου και βρίσκεται σε απόσταση 8 χλμ. από τους Φιλιάτες.

Ιδρύθηκε το 1285, στην περίοδο του Δεσποτάτου της Ηπείρου, από τον Κωνσταντίνο Νείλο που ήταν μέλος Βυζαντινής οικογένειας και βρέθηκε εδώ εξόριστος. Το καθολικό της μονής είναι ένας μικρός ναός, τοιχογραφημένος ολόκληρος (1679). Η μονή υπήρξε εθνικό κέντρο στην περίοδο της Τουρκοκρατίας καθώς εκεί λειτούργησε Ιερατική Σχολή και «Κρυφό Σκολειό» που σώζεται μέχρι σήμερα. Στη Μονή σώζονται πολύτιμα κειμήλια, όπως μεγάλος αριθμός εικόνων από τον 13ο ακόμη αι., χειρόγραφα, αργυρά εκκλησιαστικά σκεύη, έργα μικροτεχνίας, κ.ά.

Η διαδρομή είχε ένα βαθμό παραπάνω - από ότι προβλεπόταν - δυσκολίας, με διάρκεια περίπου 6 ώρες και κάλυψη περίπου 18 χλμ.

Βουνά μου… εις το επανιδείν!

το βιβλίο που έχω δίπλα μου

Προσκλησούλα από το νατασσάκι...

Οι οδηγίες, αναλυτικά, είναι:
1. πιάνουμε το βιβλίο που βρίσκεται πιο κοντά μας αυτή τη στιγμή

2. το ανοίγουμε στη σελίδα 123 (αν είναι μικρό, παίρνουμε το επόμενο κοντύτερα σε μας, που έχει τουλάχιστον 123 σελίδες)

3. βρίσκουμε την πέμπτη περίοδο(=από τελεία σε τελεία, αν θυμάστε) της σελίδας.

4. Αντιγράφουμε στο blog τις επόμενες τρεις, δηλαδή την έκτη, έβδομη και όγδοη και

5. Βρίσκουμε άλλους πέντε να τους πασάρουμε το παιχνίδι…!

Ενθαρρυμένος από τις διαβεβαιώσεις του φίλου του, ο Τζον έσπρωξε τις ανησυχίες του σε μιαν άκρη του μυαλού του. «Γυρίζω σπίτι, φίλε» είπε. «Γυρίζω στην Έμιλύ μου και δεν θα ξαναφύγω ποτέ από το πλευρό της».

Το μικρό αυτό απόσπασμα είναι από το βιβλίο Εραστές και Ψεύτες της Τζόζεφιν Κοξ.

Ο Τζον και η Έμιλυ. Δύο ερωτευμένοι, ένας κοινωνικός περίγυρος που θα ανατρέψει βίαια τα κοινά τους σχέδια για το μέλλον κι ολόκληρη τη ζωή τους.
Η Έμιλυ θα πέσει θύμα βιασμού και θα γεννήσει μία κόρη. Όταν γεννιέται το παιδί, η ζωή της σωριάζεται σε ερείπια, γιατί δεν μπορεί να αποκαλύψει την ταυτότητα του πατέρα. Ο Τζον έχει μόνο μία επιλογή: να εξαφανιστεί από τη ζωή της.
Οι ήρωες αναγκάζονται να χαράξουν διαφορετική πορεία, ζώντας για πολλά χρόνια μέσα στο ψέμα και στις παρανοήσεις. Χρόνια μετά οι παλιοί εραστές θα ξανασυναντηθούν έχοντας στο μεταξύ φτιάξει τη ζωή τους. Τι τους μένει; Να εξομολογηθούν ο ένας στον άλλον. Αλλά η πολλή αλήθεια είναι αβάσταχτη...

Το βιβλίο αυτό το τελείωσα πριν απο λίγες μέρες, αυτό όμως που έχω στο κομοδίνο μου και με περιμένει καρτερικά είναι

"Το δωμάτιο του Ιάκωβου" από Βιρτζίνια Γούλφ

Υ.Γ. (1) ποτέ δεν καλώ κάποιον συγκεκριμένα για blogοπαίγνια, ωστόσο όποιος θέλει συνεχίζει...

Υ.Γ (2) όταν τελειώνω ένα βιβλίο συνήθως στην τελευταία του σελίδα αφήνω ένα δικό μου σχολιασμό. Αυτός είναι ...

για τα λάθη που έγιναν

για τα ψέματα που ειπώθηκαν

για την μοίρα και το τυχερό

για τις μισές αλήθειες

για τους ανεκλπήρωτους έρωτες

για τις μοναδικές αγάπες

για τις παντοτινές αγάπες

Ετήσιος χορός

Χτες βράδυ ο ΕΟΣ Ιωαννίνων διοργάνωσε τον ετήσιο χορό του.
Η εκδήλωση πραγματοποιήθηκε στο κέντρο “Φίλιππας” στο Μώλο. Παραβρέθηκαν όχι μόνο μέλη του Συλλόγου, αλλά φίλοι και γνωστοί.

Ξεκινήσαμε από τις 9 και 30 με πολύ κέφι, έντονη διάθεση για καλαμπούρι και αφού τακτοποιηθήκαμε, άρχισαν να γεμίζουν και τα τραπέζια μας με ένα σωρό καλούδια.

Σήμα κατατεθέν ο Πρόεδρος του Συλλόγου που με πολύ χαρά και μπρίο καλωσόρισε όλους τους ορειβάτες και μη.

Και εννοείται βέβαια ότι αφού μιλάμε για χορό, υπήρχε και η ανάλογη κομπανία που μας συνόδευσε καθ’ όλη τη διάρκεια της βραδιάς με πολύ τραγούδι (παραδοσιακά κλαρίνα, αλλά και λαϊκά) και με πολύ κέφι επίσης.

μεσημεριανή ανάπαυση

Και όσο έξω έχει χιόνι, κάνει κρύο και φυσάει
Εγώ θα αναπολώ το καλοκαιράκι
Με την ωραία ζεστούλα του
Ορίστε και ένας από τους αγαπημένους μου πίνακες
Του Βαν Γκογκ – Μεσημεριανή ανάπαυση

Έπειτα από μια κουραστική μέρα στα χωράφια θερίζοντας τα στάχια
Ξεκουράζεται όμορφα το ζευγάρι
Έτσι θα ήθελα και εγώ
Να είμαι σε μια άκρη ξαπλωμένη
Να νοιώθω τη ζεστασιά του ήλιου
Και να ονειρεύομαι όμορφα πράγματα…

δεν ξέρω για εσάς

αλλά εδώ πάντως από το πρωϊ χιονίζει...

και είναι όμορφα

κοιτώντας ψηλά στον ουρανό

οι χιονονιφάδες μοιάζουν με πιτσιλιές σε άσπρο χαρτί...

το ξεχωριστό δωράκι μου...

ζουζουνίτσα μου γλυκιά...

σε έχω μέσα στην καρδιά...

όλη μέρα στη δουλειά...

μα όταν επιστρέψω έχει φιλί και μια μεγάλη αγκαλιά...

(ένα μικρό τραγουδάκι που το βγάλαμε με τα κορίτσια - ήταν η παρηγοριά για τις ώρες που έλειπα από το σπίτι λόγω δουλειάς και δεν ήμουνα κοντά τους )

σε ευχαριστώ πολύ πολύ

και εγώ σε αγαπάω....

ώρες αρκετές

καλά... τόσο σύντομη ανάρτηση! φτού μου

δεν νομίζω να το έχω ξανακάνει :))

και ιδού και το δικό μου γραφείο

ώωωωωωωωωρες πολλές, πολλές, πολλές...

και πόσες ακόοοοοοοοοοοοομα...

ελπίζω να αντέξει till the end!

μεταξύ μας, ξενύχτια δεν κάνω...

μπορεί να πιάνω "δουλειά" τα χαράματα και σίγουρα μετά το μεσημέρι μέχρι νωρίς το

βραδάκι. Τουτέστιν σχεδόν ποτέ μετά τις 9...

ένα όνειρο... φθινοπωρινής νυχτός

αφού η μαριλένα έγραψε για ένα όνειρό της είπα ¨δεν γράφω και εγώ για ένα δικό μου;¨

Είχα πάει μια εκδρομή και σταμάτησα σε ένα μαγαζί στο ψηλότερο σημείο του χωριού, μπήκα μέσα και ανέβηκα στον όροφο όπου υπήρχε ένα όμορφο στρόγγυλο τραπεζάκι στρωμένο με κόκκινο βελουτέ ύφασμα.

Σηκώθηκα προς στιγμή για να δω την θέα από το παράθυρο. Το χωριό διαγραφόταν πολύ ωραία, όμως σκοτείνιαζε…τότε είπα να βγω στον εξώστη για να βγάλω μια φωτογραφία όσο προλάβαινα ακόμα…Όταν βγήκα έξω όμως όλα ήταν πολύ φωτισμένα και σε μια στιγμή τα πάντα είχα καλυφθεί από ένα λεπτό αραχνοΰφαντο στρώμα χιονιού …

Τι γαλήνια αίσθηση που ήταν αυτή…
Ακριβώς από δίπλα εμφανίστηκε μια εκκλησία, πολύ όμορφα κατασκευασμένη με παράθυρα από βιτρό, χρώματα ζωντανά αλλά και ήρεμα ταυτόχρονα.

Στην παράπλευρη είσοδο που είχε, εμφανίστηκε ένας παπάς με ένα πρόσωπο γλυκό, ευγενές, μάτια χαμογελαστά και φουσκωτά μάγουλα και από τα ρούχα που φορούσε μου έκανε εντύπωση το κατάλευκο πετραχήλι του. Με χαιρέτησε και το αμέσως επόμενο πράγμα που μου έκανε εντύπωση ήταν ένα αντικείμενο με παράξενο κυματοειδές σχήμα, που ήταν κρεμασμένο στον τοίχο παράπλευρα της εισόδου, το οποίο είχε χρώμα χρυσαφί, λαμπύριζε και έβγαζε όταν το χτυπούσες έναν καταπληκτικό ήχο …

Υ.Γ. σημειώνω ότι πρόκειται όπως φαίνεται και από τον τίτλο του, για ένα όνειρο που είδα κάποιο φθινοπωρινό βράδυ και ουδεμία σχέση έχει με τα πρόσφατα γεγονότα περί Εκκλησίας.

για να δω ερμηνείες... :)))

και συνεχίζουμε!

Honey

It's been a long time coming

Αnd I can't stop now

Such a long time running

And I can't stop now

Do you hear my heart beating?

Can you hear the sound?

Cos I can't help thinking

And I don't look down...
And then I looked up at the sun and I could see

Oh the way that gravity turns for you and me

And then I looked up at the sky and saw the sun

And the way that gravity pulls on everyone

On everyone...
Baby its been a long time waiting

Such a long long time

And I can't stop smiling

No I can't stop now

Do you hear my heart beating?

Oh can you hear that sound?

Cos I can't help crying

And I won't look down...
And then I looked up at the sun and I could see

Oh the way that gravity turns on you and me

And then I looked up at the sun and saw the sky

And the way that gravity pulls on you and I

On you and I....

...........................................................................................

Ψυχή μου….
Σήμερα είμαι πολύ χαρούμενη. Έβαλα την αγαπημένη μου μουσική στο τέρμα, τραγούδησα, χόρεψα, χοροπήδηξα, φώναξα, έκλαψα, ούρλιαξα…

όχι από πόνο όμως, αλλά από μια μεγάλη χαρά.
Άντε να συγκεντρωθώ τώρα για διάβασμα και εργασίες…
Τί όμορφη δικαίωση και αίσθηση όταν καταφέρνεις να οικοδομήσεις κάτι και αυτό να γίνει με τις δικές σου δυνάμεις και μόνο.
Χαλάλι (τελικά) η κούραση, το άγχος, η αγωνία…

υ.γ. ευχαριστώ όλη την εκλεκτή παρέα μου για τις ευχές τους,

είμαι πολύ πολύ καλύτερα... :)))