διακοπούλες...

και επειδή φεύγω για διακοπούλες, ορίστε μερικές εικονούλες...

για ξεκούραση...

για το αρμένισμα (Νταλί, una mama...)

για τη θέα...

για λίγο δροσιά...

(είναι δυνατό να λείπει το βουνό; :))))

Νταλί... νομίζω...

με σειρά προτεραιότητας...

ΤΕΤΑΡΤΗ, ΙΟΥΝΙΟΣ 25, 2003 14:45

ωραία μου κυρία!
-Μαμάάάά...
σας φιλώ γλυκά!
-Μαμάάάάάάά...
γιατί σας αγαπώ πολύ!
-Μαμάάάάάάάάάάά...

χρόνια πολλά ζουζουνάκι μου, κατσικάκι μου, αστεράκι μου, ελατηριάκι μου, ψυχούλα μου, ζωούλα μου, ομορφιά μου... σπόρε!

Βάλια Κάλντα...

Το πρωϊνό της Κυριακής (με αρκετή δροσούλα ακόμα) ξεκίνησα για ακόμη μια περιπέτεια εις τα υπέροχα βουνά μας...

Η αναχώρηση πραγματοποιήθηκε 10 μόλις λεπτά μετά τις 06:00 και φτάσαμε στον προορισμό μας - 2-3 χιλιόμετρα έξω από τη Μηλιά Μετσόβου- τις 8 παρά δέκα.

Αφού όλοι μας φορτωθήκαμε τα τζιμπράγκαλά μας (σάκοι, μπατόν, καπέλα, φωτογραφικές μηχανές σε ετοιμότητα) ξεκινήσαμε για την πρώτη φάση της πεζοπορίας μας ...

Ακολουθήσαμε πιστά τον δασικό δρόμο, ο οποίος είναι σε πάρα πολύ καλή κατάσταση. Ανεβαίνοντας βέβαια δεν μπορείς να μην παρατηρήσεις τα μικρά ρυάκια που πετάγονται εδώ και εκεί και κατεβάζουν το ολόδροσο νεράκι τους με περίσσια ομορφιά και τόσο ωραία ακουστική, που δεν γίνεται να μην τα χαζέψεις...

Κάναμε περίπου μιάμιση ώρα (ήταν πια 9 και μισή) για να φτάσουμε στον αυχένα του βουνού. Εδώ κάναμε και την πρώτη στάση μας, κάτι να φάμε και κάτι να πιούμε για να ανασυγκροτήσουμε τις δυνάμεις μας...

Στο βάθος λοιπόν αντικρύζουμε την κορυφή "Αυγό"(2,177μ). Από τα δεξιά μας βρίσκεται η Σαλατούρα (2,019μ) και από αριστερά πίσω από την κορυφή που βλέπουμε είναι το Μαυροβούνι (2,150μ).

Η Βάλια Κάλντα λοιπόν είναι μια κοιλάδα, είναι μία ζεστή κοιλάδα...

Αυτό σημαίνει η βλάχικη ονομασία της, και θα την διασχίσουμε κατεβαίνοντας πλέον το βουνό και αφήνοντας πίσω μας τον δασικό δρόμο...

(μερική άποψη της Ζεστής Κοιλάδας)

Είναι αδύνατο να μην αισθανθείς ηρεμία και γαλήνη και σε τούτο το τοπίο...

και όσο περνάει η ώρα, η ζέστη γίνεται όλο και πιο έντονη...

Μία ακόμη στάση λοιπόν για σύντομη ξεκούραση στον ίσκιο του μεγάλου Μαύρου Πεύκου κατά τις 11 και 10...

Πως είναι δυνατό να μην θαυμάσει κανείς την υπέροχη αρχιτεκτονική της μητέρας Φύσης;




Δεν θα περάσει αρκετή ώρα ακόμα (γύρω στα 40 λεπτά), και θα βρεθούμε στο γνωστό Αρκουδόρεμα... παραπόταμος του Αώου.
Από εδώ ξεκινάει το ανέβασμα για τις λίμνες Φλέγγα (ή Φλέγκα 2,159μ) ή συνεχίζει για το καταφύγιο της Βωβούσας...
Η διαδρομή ήταν ευχάριστη και όχι δύσκολη μέχρι αυτό το σημείο...
Παίρνοντας πια καθαρά το διεθνές ορειβατικό μονοπάτι Ε6 και για ακόμα τεσσεράμιση περίπου ώρες (τόσο θέλαμε για να φτάσουμε στο καταφύγιο), όλοι ελπίζαμε οτι θα νιώσουμε ακόμα πιο κοντά στη φύση...

Περάσαμε λοιπόν από ένα πανέμορφο ξύλινο γεφυράκι... και θαυμάσαμε πάμπολους μισοφαγωμένους κορμούς δέντρων...



διασχίσαμε το ποτάμι, πότε πηδώντας από πέτρα σε πέτρα, πότε με την βοήθεια έμπειρων ορειβατών και πότε χρησιμοποιώντας σκοινιά...

Τα δέντρα που συναντάς στην Βάλια Κάλντα είναι ως επί το πλείστον Μαύρη Πεύκη, Οξιά και Ρόμπολο (ένα είδος πεύκου).
Το μονοπάτι ήταν στρωμένο με αρκετές πευκοβελόνες και κουκουνάρια, μύριζε δε υπέροχα...
Ο ήχος των τζιτζικιών, των πουλιών, της ροής του ποταμού, του αέρα που περνά και χαιδεύει τις πευκοβελόνες... όλα αυτά σε έκαναν να θέλεις να παραμείνεις εκεί...
Δεν μπορούσες βέβαια να μην παρατηρήσεις ότι αρκετά από τα δέντρα ήταν αστραποκαμμένα... ωστόσο υπήρχε ζωή...

Οι φυσικές λίμνες που έκανε το ποτάμι σε μερικά σημεία, ήταν χάρμα οφθαλμών για εμάς τους από έξω, για τους έσω δε η δροσιά και η ανακούφιση που πήραν από το δροσερό και πεντακάθαρο νερό ήταν το κάτι άλλο...



Φτάνοντας στο τέλος του Ε6 και αφού περάσαμε το ποτάμι απέναντι (με τα πόδια αυτή τη φορά και βγάζοντας τα παπούτσια μας - το νερό έφτανε μέχρι και το γόνατο) βγήκαμε και πάλι στον δασικό δρόμο. Φτάνοντας στη δημοσιά...

δεν έμεναν παρά μόνο λίγα μέτρα για να αντικρίσουμε και το καταφύγιο...

Ήταν πέντε η ώρα το απόγευμα... 9 ώρες πορεία... 23 περίπου χιλιόμετρα...

Επόμενο ραντεβού σε ένα μήνα περίπου στην Βασιλίτσα....

Χωρίς τίτλο...

Ποιο τραγούδι να σου γράψω, για να σε κάνω να ξεχάσεις;
Ποιο λόγο θέλεις να σου πω, για να σε ξελαφρώσω…
Τα χέρια μου μόνο μπορώ να σου προσφέρω και να τα περάσω γύρω απ΄ το κορμί σου…
Πως μπορώ να βγάλω τον κόμπο που νοιώθεις στο λαιμό σου;
Ίσως να φιλήσω μόνο το δάκρυ που τρέχει απ΄ την άκρη του ματιού σου…
Τι να κάνω για να σε γλυκάνω, τι να στάξω στις πληγές σου;
Τα βράδια δύσκολα περνούν, ο ύπνος δεν κολλάει… πως να σε απαλλάξω;
Η σκέψη καλπάζει και δεν λέει να σταματήσει…
Πες μου τι θέλεις και εγώ θα κάνω για σένα το καλύτερο δυνατό…

«Αυτό θέλω…»

Κρουαζιέρα...

Tο πλοίο θα σαλπάρει το βραδάκι

Πάρε το μετρό για Πειραιά

Μέσα στο γλυκό καλοκαιράκι

να πάμε κρουαζιέρα στα νησιά

Στο κύμα θ' αρμενίζει το βαπόρι

τ' αγέρι θα μάς παίρνει τα μαλλιά

Θα γίνουμε στον έρωτα μαστόροι

κι οι σκέψεις θα πετάξουν σαν πουλιά

Α, α, κρουαζιέρα θα σε πάω

A, α, γιατί σε νοιάζομαι και σ' αγαπάω

A, α, Mύκονο και Σαντορίνη

A, α, σαν ερωτευμένοι πιγκουίνοι

Άσε τον παλιόκοσμο να σκούζει

σε πλαζ, εστιατόρια, πανσιόν

Εμείς με σλίπιγκ μπαγκ και με καρπούζι

θα κάνουμε το γύρο τον νησιών

Γυμνοί θα κολυμπάμε στ' ακρογιάλια

Τον ήλιο θ' αντικρίζουμε ανφάς

Θα σ' έχω σαν κινέζικη βεντάλια

και στο γραφείο δε θα ξαναπάς...

Βαγγέλης Γερμανός

Αυτόν τον κόσμο τον καλό....

Αυτόν τον κόσμο τον καλό
τον χιλιομπαλωμένο
βρέ ράβε ξήλωνε ράβε ξήλωνε
δουλειά δουλειά δουλειά να μη σου λείπει...

Αυτόν τον κόσμο τον καλό
άλλοι τον είχαν πρώτα
βρε γέλα φίλε μου γέλα φίλε μου
δεν είναι δεν είναι δεν είναι και για λύπη...

Αυτόν τον κόσμο τον καλό
σ' εμάς τον παραδώσανε
βρε τρέχα φίλε μου τρέχα φίλε μου
και μη και μη και μη βαριά το παίρνεις...

Αυτόν τον κόσμο τον καλό
άλλοι τον καρτεράνε
βρε σκέψου φίλε μου σκέψου φίλε μου
την ώρα την ώρα την ώρα που θα φεύγεις...

Νίκος Ξυλούρης