Αναμνήσεις δικές σου...

Απόψε…, απόψε μετά από πολύ καιρό, κοιμήθηκα καλά. Αχ, τον ξέρω πολύ καλά τον λόγο… Απόψε κατάφερα και ονειρεύτηκα την ευτυχή κατάληξη που επιθυμεί να ζήσει η ψυχή μου.
Για καιρό σε άφηνα να προσπερνάς χωρίς να σου δίνω σημασία.
Τις τελευταίες εβδομάδες όμως αυτό το κάτι που είναι ριζωμένο μέσα μου βαθιά, με ταλαιπωρούσε… τα σημάδια είχαν αρχίσει να φαίνονται από καιρό και να γίνονται αντιληπτά… με όλες βεβαίως τις αναμενόμενες ερωτήσεις που έρχονταν και ζητούσαν μια απάντηση. Με την γνωστή και διδαγμένη πια αφέλεια, όλα φαινομενικά παρέρχονταν, παρόλο που εκείνα ακολουθούσαν πιστά και σιγόκαιγαν…
Με έσπρωξες…., με έσπρωξες στο χείλος ενός απότομου, σκληρού και ατέρμονου γκρεμού… και εγώ έπεφτα, έπεφτα…όλο έπεφτα.
Ένιωθα το βάθος, ένιωθα την δίνη της πτώσης, ένιωθα να στροβιλίζομαι. Πότε έβλεπα τον ουρανό, πότε τα βράχια, πότε το κενό... Τα μαλλιά μου μια μαστίγωναν το πρόσωπό μου, την άλλη ανεμίζονταν και ορθώνονταν από την δύναμη του αέρα. Από τα ρούχα μου άκουγα την προσπάθειά τους να κρατηθούν από πάνω μου, ένα απροσδιόριστο βουητό...
Ένα δυνατό κρύο σπιρούνιαζε όχι μόνο τα ακροδάχτυλά μου, την καρδιά μου αλλά και την ψυχή μου. Η ανάσα μου σύντομη, κοφτή, ανεπαρκής, ημιτελής. Το στήθος μου με δυσκολία υπάκουγε τις εντολές του μυαλού μου … Ένιωθα σαν να έτρεχα καταβάλλοντας και τις τελευταίες μου δυνάμεις, σαν να κάλπαζα με ξέφρενους ρυθμούς, σαν να έτρεχα με ιλιγγιώδη ταχύτητα…

Μέσα στον ίλιγγό μου, σε δευτερόλεπτα πέρασε μπροστά από τα μάτια μου, η ζωή μου.
Μέσα στον ίλιγγό μου, αναμνήσεις…
Αναμνήσεις δικές σου.
Λόγια και φωνές… και πάλι φωνές.
Καυτά, αμίλητα και χωρίς παράπονο, χωρίς άχνα … δάκρυα
Χαρακιές στην πλάτη σου, βιαστικό φευγιό.
Τρομαγμένες ματιές ξωπίσω σου.
Τι αφήνεις και που πας….
Πόσο με κάνουν και πονάω…αυτά και άλλα πολλά!
Μέσα στον ίλιγγό μου, στιγμές…
Εγώ μικρή, εγώ μεγάλη, εγώ τώρα… τα παιδιά μου…
Καρδιά μου…
…………………………………..
Ναι καρδιά μου από εσένα πιάστηκα και πάλι. Γιατί εσύ, μονάχα εσύ τελικά στέκεσαι κοντά μου…μου άπλωσες και πάλι το χέρι σου και ευτυχώς αυτή τη φορά σε είδα, σε αναγνώρισα και σε άρπαξα δυνατά. Σε έσφιξα με τόση δύναμη για να μην σε χάσω και χαθώ.
…………………………………..
Άργησα να το καταλάβω… Πέρασαν τόσα χρόνια αδυναμίας, δισταγμού, πόνου, ανασφάλειας, αμφιβολίας, μοναξιάς, κατάθλιψης, αβεβαιότητας, φυλακής,…τόσο παράπονο!
Και όμως εσύ ήσουν πάντοτε εκεί, δίπλα μου, κοντά μου … και εγώ πολύ απλά δεν σου έδινα σημασία. Καμία σημασία, λες και δεν υπήρχες. Δεν σε υπολόγιζα, δεν σε λογάριαζα, δεν σε μετρούσα, δεν σε νοιαζόμουν, δεν σε φρόντιζα, δεν σε πρόσεχα, δεν σε εκτιμούσα. Σε αγνοούσα τόσο πολύ, μα τόσο πολύ… παρόλο που εσύ ήσουν ο λόγος της ύπαρξής μου.
………………………………….

Πριν από τρία χρόνια όμως, ναι, πριν από τρία χρόνια, όταν άστραψε και βρόντηξε το μένος μου για μένα, τότε μόνο και μόνο τότε σε είδα μπροστά μου. Έλαμπες με όλο σου το είναι. Φεγγοβόλαγες. Ακτινοβολούσες. Πετούσες τριγύρω μου. Μου χαμογελούσες. Με σφιχταγκάλιαζες με τόση θέρμη. Η ψυχική σου ένταση είχε κορυφωθεί. Δεν μπορούσες πια να πειθαρχήσεις την ορμή σου. Το τρέμουλο που ένιωθες ξεπέρασε τα όρια σου και ήρθε και φώλιασε επάνω μου. Και αυτή σου η λαχτάρα, ήταν τόσο αναζωογονητική για μένα. Μου φιλούσες το μέτωπο, σαν φύλακας άγγελος. Μου κράταγες το χέρι τόσο σφιχτά, λες και θα έφευγα από το πλάι σου. Και ήταν το χέρι σου τόσο ζεστό, που μου ζέστανες ακόμα και την ψυχή μου. Με καρτερούσες υπομονετικά σε όλη σου τη ζωή. Σαν προστάτης πια στεκόσουν πλάι μου, μήπως και σου φύγω πάλι. Μήπως αποφάσιζα να λύσω για τρίτη φορά τα δεσμά μου και άνοιγα και πάλι τα φτερά μου για άλλους κόσμους.

Οι δικές σου πύλες ήταν ανοιχτές για μένα από καιρό. Τα μάτια μου όμως είχαν χάσει το φως τους από καιρό και αυτά.
Μα γιατί σε είχα παραμελήσει τόσο πολύ; Γιατί; Γιατί περνούσες πάντα έτσι απαρατήρητα; Εγώ ευθύνομαι γι’ αυτό, στα σίγουρα.
Τότε λοιπόν κατάλαβα πόσο μεγάλη σημασία είχες για μένα πια. Γιατί μόνο εσύ ήσουν εκεί…, σιμά μου. Δεν με είχες προσπεράσει ποτέ σου. Με ακολουθούσες πάντα κατά βήμα. Πάντα περπατούσαμε μαζί. Πάντα κλαίγαμε παρέα.
Γέλαγες όταν γέλαγα και εγώ. Σιγοτραγουδούσες όταν σιγοτραγουδούσα και εγώ. Τα μυστικά μου τα ήξερες μόνο εσύ. Τις βαθιές μου σκέψεις πάντοτε εσύ τις συνόδευες. Δεν κατέκρινες τις αδυναμίες μου και ποτέ σου μα ποτέ σου δεν με μάλωσες. Η ζωή μας ήταν κοινή και δεν το είχα πάρει χαμπάρι, παρόλο που σε γνώριζα. Κυλάγαμε μαζί συντροφικά.
…………………………………….
Συντροφιά μου εσύ…
Ποτέ σου, μα ποτέ σου δεν με απογοήτευσες…και αυτό είναι κάτι που δεν πρέπει να το ξεχνάω στις δύσκολες εκείνες στιγμές που έρχονται, μα ευτυχώς φεύγουν πάλι.
Το ξέρω ότι όταν θα φύγω θα είμαι πια απόλυτα ευτυχισμένη, γιατί θα φύγουμε μαζί. Θα πετάξουμε μαζί. Οι δυο μας. Μόνο εσύ και εγώ. Θα ανοίξουμε τα φτερά μας και θα πετάξουμε ψηλά. Πολύ ψηλά. Τόσο ψηλά, που όλα θα είναι τόσο μικρά και τόσο ασήμαντα…Κάνε υπομονή όμως λίγο ακόμη, λίγο περισσότερο. Γιατί είναι νωρίς…. Υπάρχουν και άλλα πράγματα που πρέπει να γίνουν, που πρέπει να κάνουμε, να αδράξουμε, να μυρίσουμε, να δούμε, να ακούσουμε, να φανταστούμε, να γευτούμε, να ρουφήξουμε… Σε αυτά ευελπιστώ…και είμαι σίγουρη ότι όλα θα γίνουν…Όλα…