Επιτέλους... βουνό!

Ξεκινώντας το πρωί της Κυριακής από το σπίτι μου είχε ομίχλη και η θερμοκρασία ήταν μόλις 3 βαθμούς C. Πηγαίνοντας προς το σημείο απ’ όπου θα μαζευόμασταν για να ξεκινήσει η εξόρμησή μας για το Φαρμακοβούνι Θεσπρωτίας, συνειδητοποίησα ότι είχα ξεχάσει τα γάντια μου. Πολύ ωραία! σκέφτηκα. Τώρα θα ξυλιάσουν τα δαχτυλάκια μου…
Αναχωρήσαμε λοιπόν κατά τις 7 και 30 από τα Ιωάννινα με προορισμό το Ξέχωρο Θεσπρωτίας από όπου θα ξεκινούσε η ανάβαση για το Φαρμακοβούνι (1205 μ.).
Να προσέχεις μου είπε ο σύζυγος, δεν πρέπει να είναι τυχαία η ονομασία του. Μπά, του λέω δεν θα ανεβούμε ψηλά, έτσι και αλλιώς το υψόμετρό του είναι στα 1205 μ. Καλά, μου απάντησε εκείνος.
Πλησιάζοντας προς το Ξέχωρο, μας έγινε γνωστό ότι το λεωφορείο αδυνατούσε να προσεγγίσει το χωριό, διότι ο δρόμος ήταν πολύ στενός.

Έτσι λοιπόν, μας άφησε στο χωριό Δάφνη, περίπου 5-6 χλμ. πριν από το Ξέχωρο. Κατεβαίνοντας από το λεωφορείο η διαφορά στη θερμοκρασία έγινε αμέσως αισθητή, (θα ήταν γύρω στους 13 βαθμούς C) με αποτέλεσμα τα μπουφάν να κρυφτούν στο σακίδιο (τα γάντια ευτυχώς δεν θα μου χρειαζόντουσαν…) και να βγουν στη φόρα τα κοντομάνικα…
Εμπρός λοιπόν ….. σκέφτηκα, άρον το σακίδιό σου και περιπάτει….

Και φυσικά δεν πήραμε την δημοσιά, αλλά προτιμήσαμε τον χωματόδρομο. Ωραία η λασπούρα… περπατάς στα μαλακά και το πέλμα σου δεν καταλαβαίνει ούτε από πέτρες, ούτε από κραδασμούς – βέβαια παραβλέπουμε το γεγονός ότι προσθέτει και λίγο βάρος :).

Μετά από 1 ώρα και κανά 15, φτάσαμε και στο Ξέχωρο. Εκεί φυσικά κάναμε και την πρώτη μας στάση για ξεκούραση, για ανεφοδιασμό νερού, ε! και για λίγο φαγάκι.

Ανεβαίνοντας λοιπόν η κλίση γινόταν όλο και πιο απότομη και το μονοπάτι αργότερα όλο και πιο τραχύ με αρκετές πέτρες και ενίοτε και πουρνάρια. Κατά την πορεία, ο αρχηγός μας ενημέρωσε, ότι η ονομασία του βουνού προήλθε πιθανώς από ένα χόρτο δηλητηριώδες που φύτρωνε σε εκείνα τα μέρη και τα ζώα που βοσκούσαν (κάποτε) εκεί το έτρωγαν και πέθαιναν.

Μα όσο πιο ψηλά (αν και κουραστικά), τόσο πιο όμορφη η θέα. Στην κορυφή φτάσαμε στις 2 και 15. Ιδανική ώρα για να απολαύσεις το κολατσιό, να ξεκουραστείς και να θαυμάσεις τη φύση. Ο κάμπος των Φιλιατών και στο βάθος το λιμάνι και η πόλη της Ηγουμενίτσας. Ακόμα πιο βάθος το νότιο άκρο της Κέρκυρας και λίγο αριστερά οι Παξοί.

Γυρνώντας το βλέμμα από την άλλη μεριά, η Αστράκα (πάνω από το Πάπιγκο) και πιο δεξιά το βουνό Περιστέρι.









Η κατάβαση ήταν εξίσου απότομη. Ιδιαίτερη χλωρίδα δεν υπάρχει , παρά μόνο ένα δάσος από βελανιδιές λίγο πιο χαμηλά.

Το τέρμα της πορείας μας ήταν η Μονή Γηρομερίου, η οποία είναι αφιερωμένη στην Κοίμηση της Θεοτόκου και βρίσκεται σε απόσταση 8 χλμ. από τους Φιλιάτες.

Ιδρύθηκε το 1285, στην περίοδο του Δεσποτάτου της Ηπείρου, από τον Κωνσταντίνο Νείλο που ήταν μέλος Βυζαντινής οικογένειας και βρέθηκε εδώ εξόριστος. Το καθολικό της μονής είναι ένας μικρός ναός, τοιχογραφημένος ολόκληρος (1679). Η μονή υπήρξε εθνικό κέντρο στην περίοδο της Τουρκοκρατίας καθώς εκεί λειτούργησε Ιερατική Σχολή και «Κρυφό Σκολειό» που σώζεται μέχρι σήμερα. Στη Μονή σώζονται πολύτιμα κειμήλια, όπως μεγάλος αριθμός εικόνων από τον 13ο ακόμη αι., χειρόγραφα, αργυρά εκκλησιαστικά σκεύη, έργα μικροτεχνίας, κ.ά.

Η διαδρομή είχε ένα βαθμό παραπάνω - από ότι προβλεπόταν - δυσκολίας, με διάρκεια περίπου 6 ώρες και κάλυψη περίπου 18 χλμ.

Βουνά μου… εις το επανιδείν!