ένα ένα με τη σειρά....

... ας πούμε για ποίηση πρώτα...
ασχολήθηκα πολύ λίγο με την ποίηση, κάπου εκεί στην εφηβεία μου...
στη βιβλιοθήκη μου έχω μόνο Λειβαδίτη...

σας παραθέτω λοιπόν κάποια αποσπάσματα που με έχουν στιγματίσει...

Χαρακτηριστική περίπτωση
Ήταν την εποχή που γιατρευόμουν στο νοσοκομείο από μια απελπιστική ησυχία, οι γιατροί γνωμάτευαν, φιλονικούσαν, το εκκρεμές: πότε εδώ, πότε εκεί, «λοιπόν, ρωτούσε ο γιατρός, που πονάς;», «τι να σας πω, γιατρέ, του λέω – πότε εδώ, πότε εκεί», «χαρακτηριστική περίπτωση» είπε – και μόνον ο αντικρινός γέρος το βράδυ όταν ηρεμούσαν οι θάλαμοι με κοίταζε που έμενα ώρες με τα μάτια κλειστά και μουρμούριζε « τι άραγε τους ετοιμάζει;»
Και μην πείτε ότι δε σας προειδοποίησε!

Κι εγώ χρειάζομαι τη βοήθεια του Θεού
- Κύριε, βοήθησέ με, του λέω, χάνομαι.
- Μα αυτή είναι η βοήθειά μου – να χαθείς…
Για να σε ψάχνουν στους αιώνες!

Ω Θλίψη
Έπρεπε να ξεφύγω, αλλιώς ήμουν χαμένος, αλλά ο άγνωστος του σταθμού με περίμενε κιόλας στην άκρη του ταξιδιού μου. Ποιος άγνωστος; Ήμουν ο ίδιος εγώ νικημένος κι άνοιγα τις πόρτες στα σταματημένα βαγόνια κι έβγαινα απ΄την άλλη μεριά του ονείρου. Ω θλίψη, σε μάθαμε από παιδιά, σχεδόν πριν γνωρίσουμε τον κόσμο

…προτιμούσα, λοιπόν, να περπατάω άσκοπα, πράγμα ιδιαίτερο αγαπητό στους ανθρώπους του είδους μου – κι αλήθεια, τότε βρέθηκα όσο ποτέ τόσο κοντά στη ζωή μου,....


διάβασα μόνο Λειβαδίτη και εκεί σταμάτησα!

δεν ξέρω τίποτα άλλο από ποίηση... και για αυτό δεν θα πώ και κάτι παραπάνω

........................................................................

Όσο για το "Έρωτας χωρίς λογική" θα πω πως...

ο έρωτας είναι τρελός, δεν γνωρίζει όρια και περιθώρια
είναι μαγευτικός
είναι μοναδικός
είναι αλλοπρόσαλλος
είναι ανατρεπτικός
είναι επαναστατικός
είναι μαγευτικός
είναι πάθος
είναι πόθος
είναι ανατριχίλα
είναι ανησυχία
είναι φωτιά
είναι δάκρυ
είναι αγωνία
είναι αναμονή
είναι καταστροφή

έτσι με λίγα λόγια, απλά, λιτά... όπως βιώνουμε οι άνθρωποι τον έρωτα
(ίσως είναι και άλλα πολλά, μα θα αρκεστώ σε αυτά για απόψε...)