Δευτέρα, Ιανουαρίου 14, 2008

Ο Χρόνος Που Μετράει...

από πού να ξεκινήσω και τί να πώ γλυκούλα μου...
ας πώ για τον χρόνο που πραγματικά μετράει
και είναι κάθε φορά που περνάω καλά και το απολαμβάνω με όλο μου το είναι:
όταν πηγαίνω στο βουνό, όταν διαβάζω ένα καλό βιβλίο, όταν παίρνω τα παιδάκια μου αγκαλίτσα (ένα αριστερά και ένα δεξιά) ή ακόμα και όταν κοιμόμαστε μαζί...
είναι ακόμα απλές μικρές χαρές, όπως το να πάμε βόλτα με το ποδήλατο με τη μεγάλη κόρη μου ή να τραγουδήσουμε τραγούδια με τη μικρή
ή πάλι να πάμε σε ένα λούνα παρκ και να πέρνουμε με τη σειρά τα τρενάκια, τα συγκρουόμενα ή ακόμα να ανέβουμε στο τραμπολίνο
και να τα κάνουμε στην κυριολεξία πάνω μας :))))
είναι ακόμα οι ώρες εκείνες που τα μικρά πέφτουν για ύπνο και κάθομαι και τα κάνω χάζι...
τί αγγελικές μορφές πραγματικά!
και ένα σωρό άλλες μικρές απολαύσεις...
που συμβαίνουν καθημερινά και έχουν διάρκεια στο χρόνο,
κάθε χρόνο...
όσο για τα άλλα, τις μη ευτυχείς καταστάσεις...
σίγουρα υπάρχουν αρκετές από δαύτες στη ζωή του καθενός μας
πιστεύω όμως οτι αν τους δώσω πολύ σημασία
θα με "φάνε",
και αυτό είναι κάτι για το οποίο έχω ξορκίσει τον εαυτό μου
να μην κάνω
έτσι λοιπόν σας αφιερώνω ένα επίσης αγαπημένο μου τραγούδι
το memory της Streisand...
Midnight
Not a sound from the pavement
Has the moon lost her memory
She is smiling alone
In the lamplight
The withered leaves collect at my feet
And the wind begins to moan
Memory
All alone in the moonlight
I can dream of the old days
Life was beautiful then
I remember the time
I knew what happiness was
Let the memory live again
Every street lamp seems to beat
A fatalistic warning
Someone mutters and the street lamp gutters
And soon it will be morning
Daylight
I must wait for the sunrise
I must think of a new life
And I mustnt give in
When the dawn comes
Tonight will be a memory too
And a new day will begin
Burnt out ends of smoky days
The still cold smell of morning
A street lamp dies ,another night is over
Another day is dawning
Touch me,
It is so easy to leave me
All alone with the memory
Of my days in the sun
If you touch me,
Youll understand what happiness is
Look, a new day has begun...

12 σχόλια:

Μαριλένα είπε...

Eξαιρετικές εικόνες περιγράφεις, με τα παιδιά να κοιμούνται και εσύ να τα κοιτάς..

κι αυτή με τα ποδήλατα
κι η αλλη στο λουνα παρκ

με το ονειρεμένο soundrack (απο το cats δεν ειναι;) να συνοδεύει το σινεμά της καρδιάς σου.

Πολυ καλά κάνεις και δεν δίνεις σημασία Ξανθούλα μου, στα ασχημα.
Αυτά, πάνε, φύγαν.
Και δεν θα ξαναγυρίσουν ποτέ.

Να είστε όλοι πάντα καλά, εύχομαι,μ'όλη μου την καρδιά :))

xxxx

Ανώνυμος είπε...

ομορφες στιγμες!

τις βιωνεις, τις σκεφτεσαι, τις αποζητας, τις περιμενεις για να νιωσεις πληρης κι ευτυχης οταν ξαναρθουν...να σε γεμισουν δυναμη!!!

αυτο μονο μετραει...πιο πανω κι απ' τον χρονο!!!

καλο βραδυ να εχεις καλη μου...φιλια πολλα!

νατασσΆκι είπε...

Όσο έχεις να θυμάσαι τόσο όμορφες εικόνες, δεν φοβάσαι το χρόνο που περνάει..
:)
να 'σαι καλά που μας τις "έδειξες"

(η εικόνα των παιδιών που κοιμούνται, πάντως, δεν είναι η πιο όμορφη;)

Φιλιά πολλά στις κούκλες σου

diavatis είπε...

αυτή στο λούνα πάρκ μαριλένα, όλα τα λεφτά...

που λες, το είχα καημό να ανέβω σε τραμπολίνο καθότι είχαν περάσει πολλά χρόνια που είχα να κάνω αυτή τη δραστηριότητα.
ανεβήκαμε που λές στο ένα εγώ και στο άλλο η Ηλιάνα και ξεκινήσαμε...

κάθε φορά όλο και πιο ψηλά, πιο ψηλά και με περισσότερη φόρα...
και μέσα στο γέλιο και στην ευτυχία...
ε, κάτι άρχισε να φεύγει... και όσο το έλεγα στην Ηλιάνα, άλλο τόσο έφευγε, άλλο τόσο γέλιο...

στο τέλος επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο για να "αλλάξουμε"...:))))

φιλάκια, την καλημέρα μου...

diavatis είπε...

mama μου
ναι αυτές οι στιγμές μετράνε και αυτές αποζητάω...
μπορώ να χαζεύω τις μικρές για ώρα πολλή... και όσο τις χαζεύω, τόσο μου αρέσει να τις χαιδεύω, να τις φιλώ...
και κάπου μέσα εκεί στον ύπνο τους, κάπως θα ανταποκριθούνε με αμυδρό χαμόγελο, με ένα σφίξιμο στα δάχτυλα... η ζέστη πο εκπέμπουν το κάτι άλλο...

την καλημέρα μου mama
φιλιά

diavatis είπε...

νατασσάκι μου
ναι, όταν απολαμβάνεις τί να φοβηθείς;
σε γεμίζουν τόσο πολύ όλα αυτά που τί να φοβηθείς από τον χρόνο;
θα έρθουν και άλλες στιγμές, εξίσου όμορφες.
Ας είμαστε εδώ να τις απολαύσουμε και να μην τις προσπεράσουμε έτσι απλά...

αλήθεια, όταν κοιμούνται...
οι ήχοι που βγάζουν, οι κινήσεις που κάνουν, η ζέστη που εκπέμπουν...

και εσύ να προσέχεις τον Άκη

την καλημέρα μου
φιλάκια...

marilia είπε...

... :)

diavatis είπε...

έλα βρε Marilitsa...

φιλάκια :))

marilia είπε...

Χρόνια πολλά στα Γιάννενά μου! :)

Αχ, πόσο θα 'θελα να 'μαι εκεί σήμερα και ν' ανάψω κεράκι για το Λυδιάκι μας...

diavatis είπε...

το θυμήθηκες; ε;

για τη Λυδία πολλές προσευχούλες...
και όχι μόνο για κείνη μα και για όλους αυτούς που ζουν το δικό τους μαρτύριο...:(

Ανώνυμος είπε...

diavatis μου μια προσκλησουλα σε περιμενει στο σπιτι μου...
οταν μπορεσεις ελα!

φιλια και καλο σαββατοκυριακο : )))

diavatis είπε...

mama μου
θα προσπαθήσω να ανταποκριθώ συντόμως
:))