Βάλια Κάλντα...

Το πρωϊνό της Κυριακής (με αρκετή δροσούλα ακόμα) ξεκίνησα για ακόμη μια περιπέτεια εις τα υπέροχα βουνά μας...

Η αναχώρηση πραγματοποιήθηκε 10 μόλις λεπτά μετά τις 06:00 και φτάσαμε στον προορισμό μας - 2-3 χιλιόμετρα έξω από τη Μηλιά Μετσόβου- τις 8 παρά δέκα.

Αφού όλοι μας φορτωθήκαμε τα τζιμπράγκαλά μας (σάκοι, μπατόν, καπέλα, φωτογραφικές μηχανές σε ετοιμότητα) ξεκινήσαμε για την πρώτη φάση της πεζοπορίας μας ...

Ακολουθήσαμε πιστά τον δασικό δρόμο, ο οποίος είναι σε πάρα πολύ καλή κατάσταση. Ανεβαίνοντας βέβαια δεν μπορείς να μην παρατηρήσεις τα μικρά ρυάκια που πετάγονται εδώ και εκεί και κατεβάζουν το ολόδροσο νεράκι τους με περίσσια ομορφιά και τόσο ωραία ακουστική, που δεν γίνεται να μην τα χαζέψεις...

Κάναμε περίπου μιάμιση ώρα (ήταν πια 9 και μισή) για να φτάσουμε στον αυχένα του βουνού. Εδώ κάναμε και την πρώτη στάση μας, κάτι να φάμε και κάτι να πιούμε για να ανασυγκροτήσουμε τις δυνάμεις μας...

Στο βάθος λοιπόν αντικρύζουμε την κορυφή "Αυγό"(2,177μ). Από τα δεξιά μας βρίσκεται η Σαλατούρα (2,019μ) και από αριστερά πίσω από την κορυφή που βλέπουμε είναι το Μαυροβούνι (2,150μ).

Η Βάλια Κάλντα λοιπόν είναι μια κοιλάδα, είναι μία ζεστή κοιλάδα...

Αυτό σημαίνει η βλάχικη ονομασία της, και θα την διασχίσουμε κατεβαίνοντας πλέον το βουνό και αφήνοντας πίσω μας τον δασικό δρόμο...

(μερική άποψη της Ζεστής Κοιλάδας)

Είναι αδύνατο να μην αισθανθείς ηρεμία και γαλήνη και σε τούτο το τοπίο...

και όσο περνάει η ώρα, η ζέστη γίνεται όλο και πιο έντονη...

Μία ακόμη στάση λοιπόν για σύντομη ξεκούραση στον ίσκιο του μεγάλου Μαύρου Πεύκου κατά τις 11 και 10...

Πως είναι δυνατό να μην θαυμάσει κανείς την υπέροχη αρχιτεκτονική της μητέρας Φύσης;




Δεν θα περάσει αρκετή ώρα ακόμα (γύρω στα 40 λεπτά), και θα βρεθούμε στο γνωστό Αρκουδόρεμα... παραπόταμος του Αώου.
Από εδώ ξεκινάει το ανέβασμα για τις λίμνες Φλέγγα (ή Φλέγκα 2,159μ) ή συνεχίζει για το καταφύγιο της Βωβούσας...
Η διαδρομή ήταν ευχάριστη και όχι δύσκολη μέχρι αυτό το σημείο...
Παίρνοντας πια καθαρά το διεθνές ορειβατικό μονοπάτι Ε6 και για ακόμα τεσσεράμιση περίπου ώρες (τόσο θέλαμε για να φτάσουμε στο καταφύγιο), όλοι ελπίζαμε οτι θα νιώσουμε ακόμα πιο κοντά στη φύση...

Περάσαμε λοιπόν από ένα πανέμορφο ξύλινο γεφυράκι... και θαυμάσαμε πάμπολους μισοφαγωμένους κορμούς δέντρων...



διασχίσαμε το ποτάμι, πότε πηδώντας από πέτρα σε πέτρα, πότε με την βοήθεια έμπειρων ορειβατών και πότε χρησιμοποιώντας σκοινιά...

Τα δέντρα που συναντάς στην Βάλια Κάλντα είναι ως επί το πλείστον Μαύρη Πεύκη, Οξιά και Ρόμπολο (ένα είδος πεύκου).
Το μονοπάτι ήταν στρωμένο με αρκετές πευκοβελόνες και κουκουνάρια, μύριζε δε υπέροχα...
Ο ήχος των τζιτζικιών, των πουλιών, της ροής του ποταμού, του αέρα που περνά και χαιδεύει τις πευκοβελόνες... όλα αυτά σε έκαναν να θέλεις να παραμείνεις εκεί...
Δεν μπορούσες βέβαια να μην παρατηρήσεις ότι αρκετά από τα δέντρα ήταν αστραποκαμμένα... ωστόσο υπήρχε ζωή...

Οι φυσικές λίμνες που έκανε το ποτάμι σε μερικά σημεία, ήταν χάρμα οφθαλμών για εμάς τους από έξω, για τους έσω δε η δροσιά και η ανακούφιση που πήραν από το δροσερό και πεντακάθαρο νερό ήταν το κάτι άλλο...



Φτάνοντας στο τέλος του Ε6 και αφού περάσαμε το ποτάμι απέναντι (με τα πόδια αυτή τη φορά και βγάζοντας τα παπούτσια μας - το νερό έφτανε μέχρι και το γόνατο) βγήκαμε και πάλι στον δασικό δρόμο. Φτάνοντας στη δημοσιά...

δεν έμεναν παρά μόνο λίγα μέτρα για να αντικρίσουμε και το καταφύγιο...

Ήταν πέντε η ώρα το απόγευμα... 9 ώρες πορεία... 23 περίπου χιλιόμετρα...

Επόμενο ραντεβού σε ένα μήνα περίπου στην Βασιλίτσα....