Μια φορά και έναν καιρό...

… ήταν μια γύφτισσα. Δεν την ήθελαν στον τόπο της και έφυγε… έφτασε μετά από καιρό στην Κόνιτσα, όπου την ήθελαν αλλά δεν την ήθελαν κιόλας… Απελπισμένη, αποφάσισε να πάει να ζήσει στο βουνό. Ανέβηκε λοιπόν πάνω σε ένα βουνό, στους πρόποδες του οποίου σήμερα είναι το χωριό Καστανέα ή Καστάνιανη - ένα από τα πολλά χωριά της πέτρας και των μαστόρων.

Εκεί πάνω όμως πάγωσε από το κρύο και πέθανε… Έτσι λένε (με επιφύλαξη), πήρε το όνομά του αυτό το βουνό… Γύφτισσα (1755 μ.υψομ), όπου υπάρχει και ένα σχετικό άγαλμα.

Αντιγράφω λίγα λόγια για την ευρύτερη περιοχή των Μαστοροχωρίων… «μια ενότητα χωριών γέννησε πλήθος τεχνιτών (μαστόρους της πέτρας, ξυλογλύπτες, ζωγράφους κ.λπ.), που κατά την παροιμιώδη έκφραση[1] «έχτισαν τον κόσμο». Δροσοπηγή, Πληκάτι, Γοργοπόταμος, Ασημοχώρι, Χιονιάδες, Βούρμπιανη, Πυρσόγιαννη, Καστανιάνη, Αμάραντος κ.τ.λ. είναι τόποι που έβγαλαν χιλιάδες τεχνίτες, οι οποίοι κατά «μπουλούκια» όργωσαν τον ευρύτερο χώρο της Βαλκανικής κι ακόμα πάρα πέρα χτίζοντας ιδιωτικά και δημόσια κτίρια, διακοσμώντας και αγιογραφώντας εκκλησίες και μοναστήρια, κατασκευάζοντας καλντερίμια και γεφύρια. «... Εμείς, δω απάνου, βλέπεις από την πέτρα γεννηθήκαμε... με την πέτρα πορευτήκαμε... και την πέτρα αξιώσαμε...Ό,τι φτιάχτηκε τότε γυιέ μου, δεν ματαφτιάχνεται τώρα. Οι παλιοί έκαναν το σταυρό τους κι έχτιζαν. Πίστευαν πως σε κάθε πέτρα μέσα βρίσκεται κι ένας άγιος . Και, με καρδιά ζεστή, την ακουμπούσαν στο γιαπί,. Σαν να προσεύχονταν... Με φόβο Κυρίου...». (Γ. Λυμπερόπουλος, Ορεινοί και μεθόριοι, Αθήνα 1972).»

Η ανάβασή μας λοιπόν, ξεκίνησε από την Καστανέα ή Καστάνιανη, ένα χωριό που βρίσκεται 25 χλμ. από την Κόνιτσα - η οποία απέχει περίπου 60 χλμ. από τα Ιωάννινα - για να φτάσουμε στην κορυφή της Γύφτισσας μετά από περίπου 2 ώρες και κάτι. Το δάσος γεμάτο από οξιές και έλατα. Το πάτημα δε του μονοπατιού μαλακό, σαν χαλί! Στρωμένο από φύλλα, ξερόκλαδα και πευκοβελόνες.

Καθώς ανεβαίναμε και τι δεν ακούσαμε… έναν (;) κούκο, έναν (;) τρυποκάρυδο, είδαμε ένα γεράκι να ισορροπεί πετώντας στον αέρα περήφανα, είδαμε σβαρνίσματα από αρκούδα,

είδαμε όμως… και τα χαρακώματα… πέτρινα, αλλά και χωμάτινα… από άλλες εποχές μεν, να μας θυμίζουν όμως δε, ότι στα μέρη που περπατούσαμε εμείς τώρα και θαυμάζαμε το υπέροχο τοπίο, ένας πόλεμος είχε κηρυχτεί κάποτε…

ο εμφύλιος πόλεμος του 1946-1949. Όσοι ενδιαφέρονται να μάθουν κάτι παραπάνω, υπάρχει σχετικό υλικό εδώ. Αλλά και σε άλλα λινκς που έδωσα γρηγορότερα.

Φτάνοντας πια στην κορυφή… τι να πώ;

Περιμετρικά μία θέα απαράμιλλη… κάντε ένα μικρό κλίκ σε όλες τις φωτό για μια μεγάλη πανοραμική μεγέθυνση...

(στο κέντρο ο Σμόλικας χιονισμένος ακόμα, και λίγο πιο δεξιά και βάθος η Αστράκα)

Τόσα πολλά ένδοξα και περήφανα βουνά τριγύρω μας… δεν μπορούσα να μην σκεφτώ πόσο τυχερή είμαι που ανεβαίνω σε τούτα τα μέρη και όχι μόνο…

(από άκρη αριστερά η Κυρά-Κούλα, στη μέση δεσπόζει ο Σαραντάπορος, στο βάθος χιονισμένη ακόμα και η Νεμέρτσικα - ένα μέρος της οποίας είναι Ελληνικό, το υπόλοιπο της Αλβανίας- και λίγο πιο δεξιά κάτω από το σύννεφο το Κάμενικ)

Στην παρέα μας βρισκόταν ένας απόστρατος μεγάλης ηλικίας… θέλησε να απαγγείλει ένα ποίημα για όλους αυτούς που κάποτε (και σε πολύ νεαρή ηλικία) έχασαν τη ζωή τους εδώ πάνω… συγκινήθηκε… και δεν μπορούσα να μην συγκινηθώ και εγώ βλέποντάς τον να πονάει, να σπάει, να λυγίζει…

Σταθήκαμε στην κορυφή για μιάμιση ώρα. Ο καιρός βοήθησε αυτή τη φορά και έτσι μπορέσαμε όλοι μας να τραβήξουμε τις φωτογραφίες μας, αλλά και να ξεκουραστούμε κάτω από έναν ήλιο ζεστό…

(από αριστερά λοιπόν το Κάμενικ, στη μέση περίπου το Γκόλιο και πιο δεξιά - και σχεδόν πίσω από τα δέντρα η κορυφογραμμή του Γράμμου)

Η κατάβαση μέχρι το χωριό

διήρκησε επίσης περίπου δύο ώρες. Κατά την διαδρομή, αρκετά μικρά ελατάκια ξεπετάγονταν δεξιά και αριστερά του μονοπατιού και έτσι δεν μπορούσα να μην φωτογραφήσω αυτό το πανέμορφο «νεούλι»…

Ιστορία λοιπόν σήμερα μέσα από τα βουνά μας…

Σε δύο εβδομάδες προγραμματίζω την επόμενη εξόρμησή μου στα βουνά... μέχρι τότε (και λόγω φόρτου διαβάσματος) σας χαιρετώ...

Εις το επανιδείν!