Δρακόλιμνη...

αφού λοιπόν επί έτη έβλεπα από μακριά το όρος Αστράκα και έλεγα οτι κάπου εκεί κοντά :)βρίσκεται και η Δρακόλιμνη, το πήρα απόφαση και άνοιξα τα φτερά μου...

ξεκινήσαμε από το παραδοσιακό Μικρό Πάπιγκο (980 μ. υψόμετρο) που βρίσκεται στο Ανατολικό Ζαγόρι. Το μονοπάτι στην αρχή του είναι καλά ανεκτό με τα δεντράκια, την πρασινάδα και τα πουλάκια που κελαηδούν να σε συντροφεύουν ευχάριστα. Η σήμανση με τις ταμπελίτσες στα δέντρα και τα κόκκινα βέλη στους βράχους είναι πολύ καλή. Πολύ καλές επίσης είναι και οι τέσσερις συνολικά βρύσες που βρίσκουμαι καθόλη τη διάρκεια της διαδρομής, για φρέσκο δροσερό νεράκι και μερικές βαθιές ανασούλες για ξεκούραση και ανασυγκρότηση δυνάμεων.
Από τα μισά της διαδρομής περίπου και μέχρι τον πρώτο προορισμό μας (το καταφύγιο), ο βαθμός δυσκολίας αρχίζει να ανεβαίνει, με το μονοπάτι να αποκτά μεγάλη κλίση και το τοπίο να μοιάζει γυμνό. Η ανάβαση φαίνεται να μην έχει τελειωμό, οι αέρηδες είναι ολίγον τι κρύοι, και η τελευταία ανηφόρα ουφ! μοιάζει να έχει απελπιστικά μεγάλη κλίση. Το παρήγορο είναι ότι έχεις πλέον οπτική επαφή με το καταφύγιο και αυτό σου δίνει ώθηση, θέληση και δύναμη για να το κατακτήσεις.... :))) (μεγάλε ορειβάτη!!!)

Επιτέλους μετά από μία πορεία ανάβασης και μόνο τριών (3) περίπου ωρών, φτάσαμε στο ανακαινισμένο και φιλόξενο ορειβατικό καταφύγιο...

...και εκεί ήταν που αποφάσισα να αποθανατίσω και εγώ με τη σειρά μου το μαγευτικό τοπίο!
Έβγαλα από το σάκο μου την μηχανή μου και εκεί που έκανα κλικ! νά σου και ακούγεται ένας παράξενος θόρυβος...


βρε, βρε, βρε...
ήταν η τελευταία στάση από το φιλμ (παραδοσιακή ακόμα η φωτ. μηχανή), και γύριζε το φιλμάκι στην αρχή του...


αχά! εφώναξα (είχα εφοδιαστεί ντε με καινούριο φιλμ και τίποτες δεν με φόβιζε).
Αφού άλλαξα το φιλμάκι μου περιχαρής, είπα να συνεχίσω αποθανατίζοντας.
κάνοντας κλικ! άκουσα ένα βζιν!


μπα! τι συμβαίνει; μήπως δεν έβαλα σωστά το φιλμάκι μου;
ελέγχοντας με προσεκτικότερη ματιά διαπίστωσα περίλυπη αυτή τη φορά ότι....

ΕΜΕΙΝΑ ΑΠΟ ΜΠΑΤΑΡΙΑ!!!!!!
μα δεν είναι δυνατόν :((((
να έρθω σε αυτό το μαγευτικό, κατά τα άλλα, τοπίο μετά από τόσα χρόνια αναμονής και τωρινής κούρασης και να μην μπορώ να.....
η κάμερα που διαθέτει το κινητό μου δεν είναι παρά μόνο για τα μάτια τα δικά μου!!!
Έτσι λοιπόν οι φωτό που θα αντικρύσεται θα είναι λίγο θολές...
ας όψεται...




όρος αστράκα λοιπόν... και καταφύγιο (1920μ. υψόμετρο). Η θέα είναι όχι μόνο φανταστική αλλά πολύ απλά απερίγραπτη. Το τι νοιώθεις εκεί ψηλά, είναι το κάτι άλλο. Αυτήν την ηρεμία, την γαλήνη, την ησυχία... το πόσο κοντά έρχεσαι με τη φύση! σε κάνει και αναρωτιέσαι: γιατί δεν είχα έρθει τόσο καιρό; το τί χάνουμε δεν λέγεται... ή μάλλον πρέπει να λέγεται για να μην χάνουμε...χμ...
έπειτα από μισή ώρα ξεκούρασης και ενώ είχαμε ξεδιψάσει και είχαμε τιμήσει δεόντως το φρούτο μας και τους ξηρούς καρπούς μας, ξεκινήσαμε για τον τελικό προορισμό μας
την Δρακόλιμνη....
Εκτιμόμενος χρόνος μία (1) ώρα και τριάντα (30) λεπτά.
η διαδρομή ξεκινάει κατηφορίζοντας με χοντρό χαλίκι για τη λάκα τσουμάνη με τις γνωστές ξερόλιμνες (καλύπτονται με χιόνια το χειμώνα, μετατρέπονται σε λιμνούλες την άνοιξη με ένα πεντακάθαρο τυρκουάζ χρώμα και το καλοκαίρι φιλοξενούν κοπάδια από αιγοπρόβατα και από ότι λένε και από ημιάγρια άλογα). Περνώντας και τα πράσινα πια λόγω εποχής λιβάδια με τα αγριολούλουδα να οργιάζουν, ξεκινάμε για το τελευταίο κομμάτι ανάβασης για τη Δρακόλιμνη.
Έπειτα από μιάμιση ώρα είμαστε πια εκεί... στα 2.100μ υψόμετρο.
Χιόνι υπήρχε ακόμα γύρω και μέσα στη λίμνη! Δύο πιστοί φίλοι μάλιστα κολύμπησαν και στα κρύα μπρρρρ νερά της...




κρύο δεν έκανε, έτσι και αλλιώς ήταν μια καθαρή και ζεστή μέρα. ευκαιρία λοιπόν να αφήσουμε τα καταπονημένα :)))) κορμάκια μας στην πλαγιά


για να ξεκουραστούμε, να απολαύσουμε τη θέα (η Αστράκα είναι ακριβώς απέναντί μας, το όρος Λάπατο στα δεξιά μας και το όρος Γκαμήλα στα αριστερά μας) και βεβαίως βεβαίως να φάμε...
με μια προσεκτικότερη ματιά θαυμάσαμε και τα δρακάκια της λίμνης ή αλλιώς Τρίτονες!



λίγο παραπέρα βρήκαμε την ευκαιρία να θαυμάσουμε επίσης και τον Σμόλικα

και κάπου εκεί έπρεπε να αναχωρήσουμε για να προλάβουμε και την επιστροφή στον τόπο της αφετηρίας μας...μία ώρα και δεκαπέντε λεπτά η επιστροφή μέχρι το καταφύγιο και έπειτα...

σχεδόν τρέχοντας επί δύο ώρες το κατηφορικό πλέον μονοπάτι για το Μικρό Πάπιγκο.

η κούραση μεγάλη αλλά δεν συγκρίνεται με όλα αυτά που γευτήκαμε (έλα μην έχεις στο μυαλό σου συνέχεια το φαγητό :))))

επόμενο ραντεβού ... Βάλια Κάλντα

έλα και φύγαμεεεεε

(αλλά με μηχανή αεράτη, έτσι;)