Πώς ξυπνήσαμε το Σάββατο....

σηκώθηκα στις 6 το πρωί,

η ησυχία που επικρατεί όταν έχει χιονίσει είναι χαρακτηριστική...

Δεν ξέρω αν το έχετε παρατηρήσει.

Δεν ακούγεται απολύτως τίποτα, και κάπως κάτι σαν να περιπλανιέται στην ατμόσφαιρα, κάτι σε καλεί...

και ενώ η οικογένεια ήταν σε ύπνο βαθύ ακόμα, εγώ ανυπομονούσα και συγκρατιόμουνα να μην βγάλω δυνατή φωνή:

ΞΥΠΝΗΣΤΕΕΕΕΕΕΕ!!!!!!

ΧΙΟΝΙΣΕ....

και αφού πέρασε ώρα πολύ, ένας ένας άρχισε να σηκώνεται και να τρέχω να ενημερώνω...

χιόνισε! χιόνισε!

τα παιδιά χώσαν την μουρίτσα τους μπροστά στο παράθυρο...

"μαμά, μαμά πότε θα κατέβουμε για χιονοπόλεμο; ε; πότε;"

.......................................................................................................

θυμάμαι όταν ήμουνα μικρούλα και ζούσαμε στο χωριό, τα παιδιά της γειτονιάς είχαν ανακαλύψει ένα μικρό λόφο με "τέλεια κλίση"...

το πρόβλημα βέβαια ήταν οτι μπαίναμε σε αλλουνού χωράφια και....... άμα μας έπαιρνε χαμπάρι η γριά, τότε την είχαμε βαμμένη...

παίρναμε λοιπόν όλοι από μια χοντρή πλαστική σακούλα, καθόμασταν απάνω της και....

τσουλάγαμε τον κατήφορο!

ε ρε γέλια και χαρά...

το πώς γυρνάγαμε στο σπίτι, για μας δεν είχε καμία σημασία...

η ξυλόσομπα ήταν αναμμένη και τα βρεγμένα ρούχα από πάνω κρεμμασμένα στη σειρά....