Καπέσοβο-Αυγερινός-Λούτσα Ρομπότζη-Τσεπέλοβο

Ξεκινώντας από Καπέσοβο (περιοχή Ζαγοροχωρίων) φτάσαμε μετά από χαλαρή ανάβαση 2 περίπου ωρών στην κορυφή του Αυγερινού.

Στο μονοπάτι μας συναντήσαμε και σαλέπι. Ένα φυτό που αφού το αποξηράνεις, από την σκόνη του φτιάχνεις καταπληκτικό ρόφημα. Εδώ σε δύο εκδοχές...

Και επειδή φτάσαμε αρκετά νωρίς - περί της 10 π.μ. - ξεκινήσαμε να πάμε μέχρι και τη Λούτσα (μικρή λίμνη) Ρομπότζη.

Για να φτάσουμε εκεί, περάσαμε πρώτα το Μέγα Λάκκο έχοντάς τον στα αριστερά μας που σε κάποιο σημείο του σμίγει με τη Χαράδρα του Βίκου. Κοιτάς κάτω και ζαλίζεσαι από το βάθος, κοιτάς ψηλά και τα βράχια που ορθώνονται μπροστά σου σε κάνουν να φαίνεσαι πραγματικά πολύ, μα πολύ μικρός...

Κάναμε μια μικρή στάση, στη βρύση της Κρούνας... δροσιστήκαμε από το νερό της, γεμίσαμε τα μπουκάλια μας και συνεχίσαμε την πορεία μας.

Μονοπάτι διαβαίνω, μονοπάτι αφήνω, κατεβαίνω χαμηλά, συνεχίζω ανεβαίνοντας πιο ψηλά. Μια φοβερή εναλλαγή στο τοπίο, που αδύνατο να μην σε εντυπωσιάσει!


Το μονοπάτι είναι σε καλή κατάσταση, καμιά φορά λίγο επικίνδυνο μιας και πότε ακροβατείς στην άκρη του γκρεμού και πότε περπατάς πάνω στη σάρα.

Κάποια στιγμή μπροστά μας, μονολογώ: "άνοιξε η γής... και μας κατάπιε". Είναι το βάραθρο της Γκαϊλότρυπας με βάθος περίπου 158 μ. Ακούς από μέσα τα σκρωξίματα από τις Γκαϊλες ή αλλιώς Κάργιες ή καλιακούδες.

Υπάρχουν και λιβάδια και οροπέδια πάνω στα βουνά... δεν βλέπεις μόνο "βράχια"...
ετούτο είναι γεμάτο με κρόκο!

και επιτέλους! έπειτα από δύο ώρες περίπου πορείας... η Τύμφη!

από αριστερά υψώνεται η νότια πλευρά της Αστράκας (2436μ), στο κέντρο η Λούτσα Ρομπόζη (πίσω η κορυφή Πλόσκος 2377 μ.) και πιο δεξιά η κορυφή Γκαμήλα στα 2497μ

Ένα μικρό κλίκ για μια μεγάλη πανοραμική (4 σε 1) φωτογραφία

γυρνώντας περιμετρικά της λίμνης είδαμε και τους τρίτωνες (μικρά δρακάκια) - μαύροι από την πάνω τους πλευρά και στην ράχη τους σαν να έχουν λέπια, από την κάτω τους πλευρά δε με έντονο πορτοκαλί χρώμα...
μικρά πλασματάκια που τα βρίσκουμε συχνά σε αυτού του είδους τις αλπικές λίμνες

και αφού είσαι ξαπλωμένος και απολαμβάνεις το τοπίο, συνειδητοποιείς ότι ΔΥΣΤΥΧΩΣ είναι ώρα για να φύγεις πάλι... να επιστρέψεις.

Ακολουθώντας το ίδιο μονοπάτι και με μια ζέστη που μας κούρασε αρκετά, φτάσαμε στο σημείο αυτό με τις σπηλιές,

όπου αλλάζει το μονοπάτι και τραβήξαμε αριστερά επάνω για να ακολουθήσουμε το τελευταίο κατηφορικό κομμάτι της διαδρομής ώστε να φτάσουμε στον τελικό προορισμό μας το Τσεπέλοβο, έπειτα από κάτι λιγότερο από 3 μιση ώρες πορείας.

Η κούραση εμφανής, τα γόνατα καταπονημένα πια, μα...
ακόμα πιο γεμάτη από εικόνες, πολλές εικόνες και ακούσματα

Επόμενο προγραμματισμένο ραντεβού στο τέλος του Ιούνη... Πάμε για Γράμμο, στο 2.520

Εις το επανιδείν!