Μελισσουργοί - Πράμαντα

... η διαδρομή μας αυτή τη φορά ξεκίνησε από τους Μελισσουργούς Άρτας. Είναι μια διαδρομή περίπου 65 - 70 χλμ από την πόλη των Ιωαννίνων, αλλά με αρκετές στροφούλες θα έλεγα. Βέβαια το τοπίο που εναλλάσεται συχνά σε ανταμείβει, όπως πάντα!

Η πορεία όπως ανέφερα ξεκίνησε από το χωριό Μελισσουργούς

με πρώτο σκοπό να φτάσουμε στους καταρράκτες. Ο καιρός ήταν λίγο περίεργος, αλλά οι ορειβάτες γνωρίζουν οτι ο καιρός έχει συχνές εναλλαγές καθώς ανεβαίνεις ψηλά στο βουνό και γι' αυτό το λόγο πριν ξεκινήσεις, ο σάκος σου πρέπει να περιέχει από όλα τα "καλά", ανεξαρτήτως εποχής!

Ανεβαίνοντας λοιπόν όλο και πιο ψηλότερα το κρύο γίνονταν όλο και πιο τσουχτερό... (γαντάκια και σκούφος φορέθηκαν για να κρατήσουν ζεστά τα αντίστοιχα μέλη)

Δεν άργησε να έρθει η βροχούλα (προστέθηκε και το αδιάβροχο) και το "κοκορόχιονο" - είναι κάτι ενδιάμεσο από χιονονιφάδα και χαλάζι...!

Μα, σηκώνοντας ψηλά το κεφάλι και θαυμάζοντας την κορυφή - όρος Στρογγούλα (δυστυχώς η ομίχλη δεν μας επέτρεψε να την δούμε ολόκληρη), ένα δέος το νοιώθεις όπως και να έχει....

Τόσο ψηλά, τόσο απλησίαστα, τόσο φωτεινό το άσπρο χρώμα του χιονιού, τόσο εκτυφλωτικό που σου παίρνει την ανάσα!

κάντε κλίκ στις φωτό (ορισμένες από αυτές μεγεθύνονται) για να απολαύσετε και εσείς την ομορφιά του τόπου μας.

Στους καταρράχτες λοιπόν (περίπου 1500μ. υψόμετρο και γύρω στους 0-1 βαθμούς κελσίου) φτάσαμε μετά από μία ανηφορική διαδρομή περίπου 1, 1/2 ώρας... Κοντοσταθήκαμε για λίγο -απαραίτητες οι λήψεις φωτογραφιών- και ξεκινήσαμε έπειτα να κατεβούμε, μέσα από μια θαυμάσια διαδρομή μέσα στο δάσος, με ένα ευδιάκριτο και πολύ καλά σημαδεμένο μονοπάτι προς το Καταφύγιο των Πραμάντων.

Δεν αργήσαμε να φτάσουμε στο καταφύγιο, το οποίο απείχε περίπου 1 ώρα από τους καταρράχτες. Αναμμένο τζάκι, μπάσια, μαξιλάρες πάνω στο χαλί και ένα ποτήρι ζεστό βουνίσιο τσάι μας περίμενε για να ανασυγκροτήσουμε δυνάμεις, να στεγνώσουμε και να ζεσταθεί και το κορμάκι μας...

Το πρώτο group ξεκίνησε να κατεβαίνει την πλαγιά για να βρούμε το χωριό των Πραμάντων στις 12:45. Και πάλι πρέπει να πώ οτι σε ορισμένα σημεία, το μονοπάτι είναι εξαιρετικό, αφού αρκετό από το μέρος του είναι πετροχτισμένο. Έχουν δοθεί φυσικά κονδύλια από Ε.Ε με συγχρηματοδότηση από τον Δήμο Πραμάντων...

Μετά από περπάτημα 1, 1/2 ώρας και πάλι, βρισκόμασταν ήδη στην πλατεία του χωριού παρέα με μια δυνατή βροχή...

Ήταν 2 και 15 το μεσημέρι... ιδανική ώρα για να φάς ή να τσιμπήσεις κάτι... Μετά λοιπόν από το μεσημεριανό μας διάλλειμα και ...

αναχωρώντας λίγο αργότερα από το χωριό, κάναμε μια στάση στο σπήλαιό του, επ΄ ονόματι Ανεμότρυπα.

Πρόκειται για ένα σπήλαιο που ανακαλύφθηκε τη δεκαετία του 1960, ωστόσο παραδόθηκε στο κοινό το 2003. Το μήκος του είναι μικρό, αφού δεν ξεπερνάει τα 250 περίπου μέτρα, ενώ επιστέφεις πάλι στην είσοδο. Εικάζεται ότι το μήκος του μπορεί να φτάνει μέχρι ένα σημείο ων Τρικάλων, αλλά επειδή μετά από κάποιους σεισμούς προκλήθηκαν ρωγμές στο εσωτερικό του, δεν άφησαν την σπηλαιολόγο κα. Πετροχείλου να προχωρήσει παραπέρα. Εντύπωση δεν μου έκανε το γεγονός ότι ο σταλακτίτης και ο σταλαγμίτης συγκλίνουν κατά ένα μόλις εκατοστό στον αιώνα, όσο ότι είδα από κοντά δυο νυχτερίδες! Αυτή την εποχή βρίσκονται ακόμη σε χειμερία νάρκη και έτσι μου δόθηκε η ευκαιρία να δώ πόσο μικρά ποδαράκια έχει και πώς γαντζώνονται εντυπωσιακά από το βράχο.

Δυστυχώς, φωτογραφίες από το σπήλαιο δεν έχω καθώς η φωτογράφηση απαγορεύται...

Και κάπως έτσι, έκλεισε ακόμα μία πανέμορφη διαδρομή στο βουνό...

Εις το επανιδείν λοιπόν!