Και το ένα πράγμα φέρνει το άλλο…

…υπάρχει και η ρήση «ενός κακού μύρια έπονται», οπότε κάπως έτσι, έχω καιρό να ποστάρω και να σχολιάσω… το έχετε καταλάβει εσείς οι λίγοι και εκλεκτοί (για μένα)… έπρεπε να κόψω κάποιες δραστηριότητες και μέσα σ΄αυτό περιλαμβάνεται και το blogging.
Έτσι λοιπόν θα σας αφήσω για λίγο καιρό ακόμη (λόγοι ανωτέρας βίας)…

Προς το παρών παίζει κάτι καλό… ελπίζω να αρέσει και σε σας :)

(σε ελεύθερη μετάφραση)

- ήταν υπέροχο

- bravo

- μου άρεσε

- ήταν καλό

- ήταν πολύ καλό

- καλά, δεν ήταν και κακό

- ήταν μερικά κομμάτια που δεν ήταν καλά

- θα μπορούσε να ήταν καλύτερα

- δεν μου άρεσε στ' αλήθεια

- ήταν θα έλεγα τρομερό

- ήταν κακό

- ήταν απαίσιο

- ήταν πράγματι απαίσιο

- πάρτε τους...

- bouuuuuuuuuuuuuuuuuuuuu.....

Εις το επανιδείν!

ένα ένα με τη σειρά....

... ας πούμε για ποίηση πρώτα...
ασχολήθηκα πολύ λίγο με την ποίηση, κάπου εκεί στην εφηβεία μου...
στη βιβλιοθήκη μου έχω μόνο Λειβαδίτη...

σας παραθέτω λοιπόν κάποια αποσπάσματα που με έχουν στιγματίσει...

Χαρακτηριστική περίπτωση
Ήταν την εποχή που γιατρευόμουν στο νοσοκομείο από μια απελπιστική ησυχία, οι γιατροί γνωμάτευαν, φιλονικούσαν, το εκκρεμές: πότε εδώ, πότε εκεί, «λοιπόν, ρωτούσε ο γιατρός, που πονάς;», «τι να σας πω, γιατρέ, του λέω – πότε εδώ, πότε εκεί», «χαρακτηριστική περίπτωση» είπε – και μόνον ο αντικρινός γέρος το βράδυ όταν ηρεμούσαν οι θάλαμοι με κοίταζε που έμενα ώρες με τα μάτια κλειστά και μουρμούριζε « τι άραγε τους ετοιμάζει;»
Και μην πείτε ότι δε σας προειδοποίησε!

Κι εγώ χρειάζομαι τη βοήθεια του Θεού
- Κύριε, βοήθησέ με, του λέω, χάνομαι.
- Μα αυτή είναι η βοήθειά μου – να χαθείς…
Για να σε ψάχνουν στους αιώνες!

Ω Θλίψη
Έπρεπε να ξεφύγω, αλλιώς ήμουν χαμένος, αλλά ο άγνωστος του σταθμού με περίμενε κιόλας στην άκρη του ταξιδιού μου. Ποιος άγνωστος; Ήμουν ο ίδιος εγώ νικημένος κι άνοιγα τις πόρτες στα σταματημένα βαγόνια κι έβγαινα απ΄την άλλη μεριά του ονείρου. Ω θλίψη, σε μάθαμε από παιδιά, σχεδόν πριν γνωρίσουμε τον κόσμο

…προτιμούσα, λοιπόν, να περπατάω άσκοπα, πράγμα ιδιαίτερο αγαπητό στους ανθρώπους του είδους μου – κι αλήθεια, τότε βρέθηκα όσο ποτέ τόσο κοντά στη ζωή μου,....


διάβασα μόνο Λειβαδίτη και εκεί σταμάτησα!

δεν ξέρω τίποτα άλλο από ποίηση... και για αυτό δεν θα πώ και κάτι παραπάνω

........................................................................

Όσο για το "Έρωτας χωρίς λογική" θα πω πως...

ο έρωτας είναι τρελός, δεν γνωρίζει όρια και περιθώρια
είναι μαγευτικός
είναι μοναδικός
είναι αλλοπρόσαλλος
είναι ανατρεπτικός
είναι επαναστατικός
είναι μαγευτικός
είναι πάθος
είναι πόθος
είναι ανατριχίλα
είναι ανησυχία
είναι φωτιά
είναι δάκρυ
είναι αγωνία
είναι αναμονή
είναι καταστροφή

έτσι με λίγα λόγια, απλά, λιτά... όπως βιώνουμε οι άνθρωποι τον έρωτα
(ίσως είναι και άλλα πολλά, μα θα αρκεστώ σε αυτά για απόψε...)

Αυτή η λίστα είναι...

- ναι, παρακαλώ..... τι θα πάρετε κυρία μου;
- να σας πω....., ένα τσάι με λεμόνι νομίζω ότι ταιριάζει στην περίσταση!
..............................................................................................................

Για να σκεφτώ τώρα........ ας ελέγξω τη λίστα μου να βεβαιωθώ ότι ΤΑ ΠΗΡΑ ΟΛΑ...

Καλέ, νομίζω οτι είμαι "εντάξει"! Ας απολαύσω το τσάι μου λοιπόν.....

εμ, συγνώμη μήπως σας βρίσκεται και κανένα μπισκοτάκι!
.........................................................................................................

εις το επανιδείν!

Ο Χρόνος Που Μετράει...

από πού να ξεκινήσω και τί να πώ γλυκούλα μου...

ας πώ για τον χρόνο που πραγματικά μετράει

και είναι κάθε φορά που περνάω καλά και το απολαμβάνω με όλο μου το είναι:

όταν πηγαίνω στο βουνό, όταν διαβάζω ένα καλό βιβλίο, όταν παίρνω τα παιδάκια μου αγκαλίτσα (ένα αριστερά και ένα δεξιά) ή ακόμα και όταν κοιμόμαστε μαζί...

είναι ακόμα απλές μικρές χαρές, όπως το να πάμε βόλτα με το ποδήλατο με τη μεγάλη κόρη μου ή να τραγουδήσουμε τραγούδια με τη μικρή

ή πάλι να πάμε σε ένα λούνα παρκ και να πέρνουμε με τη σειρά τα τρενάκια, τα συγκρουόμενα ή ακόμα να ανέβουμε στο τραμπολίνο

και να τα κάνουμε στην κυριολεξία πάνω μας :))))

είναι ακόμα οι ώρες εκείνες που τα μικρά πέφτουν για ύπνο και κάθομαι και τα κάνω χάζι...

τί αγγελικές μορφές πραγματικά!

και ένα σωρό άλλες μικρές απολαύσεις...

που συμβαίνουν καθημερινά και έχουν διάρκεια στο χρόνο,

κάθε χρόνο...

όσο για τα άλλα, τις μη ευτυχείς καταστάσεις...

σίγουρα υπάρχουν αρκετές από δαύτες στη ζωή του καθενός μας

πιστεύω όμως οτι αν τους δώσω πολύ σημασία

θα με "φάνε",

και αυτό είναι κάτι για το οποίο έχω ξορκίσει τον εαυτό μου

να μην κάνω

έτσι λοιπόν σας αφιερώνω ένα επίσης αγαπημένο μου τραγούδι

το memory της Streisand...

Midnight

Not a sound from the pavement

Has the moon lost her memory

She is smiling alone

In the lamplight

The withered leaves collect at my feet

And the wind begins to moan

Memory

All alone in the moonlight

I can dream of the old days

Life was beautiful then

I remember the time

I knew what happiness was

Let the memory live again

Every street lamp seems to beat

A fatalistic warning

Someone mutters and the street lamp gutters

And soon it will be morning

Daylight

I must wait for the sunrise

I must think of a new life

And I mustnt give in

When the dawn comes

Tonight will be a memory too

And a new day will begin

Burnt out ends of smoky days

The still cold smell of morning

A street lamp dies ,another night is over

Another day is dawning

Touch me,

It is so easy to leave me

All alone with the memory

Of my days in the sun

If you touch me,

Youll understand what happiness is

Look, a new day has begun...

κάπως έτσι

όλα γίνονται όταν είναι ώρα για παιχνίδι....

και λίγα βλέπετε!

μπορεί να βγούν όλα μα όλα τα παιχνίδια και να τοποθετηθούν στο πάτωμα...

από τη μια κούκλες καλοντυμένες μα και γυμνές

από την άλλη μικροσκοπικά σερβίτσια

στα γραφεία ανακατεμένα χαρτιά, άλλα ζωγραφισμένα με νερομπογιές άλλα με ξυλομπογιές ή μαρκαδόρους...

κάτι περισσεύματα από κοπτική

χαρτιά, χαρτάκια και παραχαρτάκια σε οποιαδήποτε θέση

επιτραπέζια παιχνίδια, ξεκινημένα μα παρατημένα γιατί απλά βαρέθηκαν κουράστηκαν να ασχολούνται άλλο με αυτά...

όταν ήμουνα μικρούλα, θυμάμαι είχα κούκλες, μα πολλές κούκλες γιατί όλοι στα γενέθλιά μου μου δώριζαν κούκλες.

είχα μερικά επιτραπέζια και πάζλ,

αλλά από τότε που φύγαμε από την πόλη και μετακομίσαμε στο χωριό, είχα αλάνα και παιδική χαρά

είχα και φιλενάδες και φίλους που παίρναμε τις ρεματιές λίγο πιο έξω από το χωριό, για να εξερευνήσουμε τάχα, και σαν άλλοι Τομ Σώγιερ να ζήσουμε περιπέτειες φτιάχνοντας αυτοσχέδιες καλύβες πάνω στα δέντρα ή ανάμεσα σε δέντρα που απείχαν τουλάχιστον ένα μέτρο μεταξύ τους.

Και εκεί με τις φτέρες και ότι άλλο πεσμένο ξύλο βρίσκαμαι από τα δέντρα,

φτιάχναμε τα δικά μας σπίτια....

οριοθετούσαμε και λέγαμε που ήταν το κάθε δωμάτιο

κάποτε φοβόμασταν κιόλας γιατί μπαίναμε σε ξένα χωράφια και οι γριές ήταν αμείλικτες!

έτσι και μας έπαιρναν χαμπάρι, θα το τρώγαμε το ξύλο και θα μάθαιναν και οι γονείς μας τα ατοπήματά μας...

να πηδάς τους φράχτες και να σκίζονται τα παντελόνια,

να γλιστράς και να λασπώνεσαι,

και από τα παπούτσια να ανοίγουν οι ραφές...

οι διακοπές μας (ii) είχαν και λίγο από πρωτεύσουσα...

φυσικά και πήγαμε στο Σύνταγμα....

εδώ ο Αι Βασίλης ξεδιψάει

είχε το κατιτίς του από Ερμού...

είχε σκυλάκια...(της μικρής!)

είχε εμπορικό κέντρο (the Mall)...

και στο τέλος της ημέρας είχε και λίγο σπιτική ατμόσφαιρα με τζακάκι και τα σχετικά...όταν λοιπόν επιστρέψαμε αργά στο σπίτι και αφού είχαμε τριγυρίσει σε αρκετά καταστήματα, είχαμε και πολύ μετρό (το απόλαυσαν οι μικρές), είπα:

"σήμερα η μέρα ήταν πολύ κουραστική", η Ηλιάνα είπε:

"αλλά πολύ διασκεδαστική!", και η Μάγδα συμπλήρωσε:

"και πολύ κυλιόμενη!" :)))

να 'μαστε καλά και πάντα τέτοια...

οι διακοπές μας (i) είχαν λίγο από χωριό...

μια παγωμένη πρασινάδα...

λίγα προβατάκια ( μαζί και το μαύρο πρόβατο :)))

έναν κοκκινολαίμη που ήρθε στην αυλή μας...

ακόμη ένα πουλάκι (δυστυχώς μου διαφεύγει το όνομά του) που έτρωγε σποράκια...

μια ακριδούλα...

και ένα λουλουδάκι... ( θα έρθει και η Άνοιξη!)

μια πρασινάδα από το βουνό

μου είπαν οτι αυτή την πρασινάδα τη λένε "μούσκλια"...

εμένα μου άρεσε γιατί στην αφή είναι πολύ απαλή και

γιατί μου θυμίζουν αστέρια και πυροτεχνήματα...