καλή χρονιά να έχουμε

και όποιος βρεί το φλουρί...

ας μας χαρίσει και λίγη από την τύχη του!

Καλή Πρωτοχρονιά!

Angels we have heard on high

ένα αγαπημένο άκουσμα από παλιές Χριστουγεννιάτικες στιγμές

μαζί με τον παππού και τη γιαγιά...

να ναι καλά εκεί που βρίσκονται...


Εύχομαι σε όλους Χρόνια καλά...




Angels we have heard on high

Sweetly singing over the plains

And the mountains in reply

Echoing their joyous strains



Gloria In excelsis Deo



Sheppard’s, why this jubilee

Why your joyous songs prolong

What the gladsome tidings be,

Which inspire your heavenly song,



Gloria In excelsis Deo



come to Bethlehem and see

Him whose birth the angels sing,

Come on adore on bended knee

Christ, the Lord, our newborn King



Gloria In excelsis Deo

Για το avatar

Το natassaki θέλησε να μάθει πώς προέκυψε και το δικό μου avatar...


Από μικρή θαύμαζα τα πετούμενα, είχα δε μια ιδιαίτερη αδυναμία στα χελιδόνια. Τα οποία μεταναστεύουν κάθε φθινόπωρο και άνοιξη αναζητώντας ζεστά μέρη (και εμένα μου αρέσει η ζέστη).
Μου αρέσουν επίσης γιατί οι άνθρωποι δεν τα κυνηγούν και πάντοτε τα θαυμάζουν και τα προσέχουν.


Το δικό μου βέβαια avatar δεν είναι χελιδόνι...
Διάλεξα όμως αυτό που έχω, γιατί πρόκειται για ένα περήφανο, αγέρωχο, δυνατό, ισχυρό, κυρίαρχο πουλί. Βλέποντάς το να απλώνει τα φτερά του και να πετάει ψηλά στον αέρα, σου εκπέμπει θαυμασμό και δέος μαζί.

Λόγω αυτού του θαυμασμού μου λοιπόν, και επειδή αν είχα την ευκαρία να έρθω ξανά σε τούτη τη ζωή, θα θελα να μουν αετός ώστε να πετάω στον αέρα και να τριγυρνώ στα βουνά,
προέκυψε ο αετός μου.

Τόμαρος (παλιά ονομασία) -Ολύτσικα μικρή (1816μ.), Ολύτσικα μεγάλη (1976μ.)

Στόχος μας αυτή τη φορά η μικρή Ολύτσικα (1816μ.).
Ξεκινήσαμε την ανάβαση από τους πρόποδες του Τόμαρου

γύρω στις 8 το πρωί,

από το χωριό Μαντείο στα 850 μ. περίπου.

Η ανάβαση στην αρχή είχε αρκετά ανηφορική και απότομη κλίση.

Βροχή μας έπιασε στην ανηφοριά, μα τα αδιάβροχα

(πάντα κοντά, πάντα στο σακίδιο)

βοήθησαν και αυτά για να συνεχίσουμε.

Όταν πια σταμάτησε η βροχή,

οι σταλαγματιές που έπεφταν εδώ και εκεί από τα δέντρα

θύμιζαν τι είχε προηγηθεί.
Το μονοπάτι σε μερικά σημεία πόσο καθαρό!

Ρουφάς μια γερή δόση αέρα και σε γλυκαίνει τόσο αυτή η μυρωδιά του έλατου, του δάσους

Και σε άλλα σημεία φανέρωνε τη δομή του…

πέτρες,

χαλίκια,

χώμα και

ρίζες δέντρων

αναμειγνύονται όλα μαζί

και συγκρατούν το έδαφος στη θέση του.

Η πρώτη στάση θα γινόταν στο εκκλησάκι της Παναγιάς.

Χρόνια πολλά εκεί πάνω,

να ξεκουράζει τους διαβάτες και

να τους δίνει δύναμη.

Φτάσαμε λοιπόν στην αγκαλιά της μετά από 2 ώρες.

Η καμπάνα ακούστηκε κάποια στιγμή, με ρυθμικό ρυθμό…

σημάδι ότι οι πρώτοι είχαν φτάσει επάνω αλλά και ότι εμείς οι υπόλοιποι κοντεύαμε.

Θα φτάναμε σε λίγο.
Ένα κεράκι ανάψαμε στη χάρη της,

μια ανάσα πήραμε.

Κουβέντες ανταλλάξαμε και φάγαμε κάτι πρόχειρο.

Έτσι για να πάρουμε δυνάμεις να συνεχίσουμε την πορεία.
Από εδώ, η επόμενη στάση θα ήταν σε κανά μισάωρο, στην βρύση. Νερό καθάριο που βγαίνει από το βουνό. Ευκαιρία να γεμίσουμε τα παγούρια, τα μπουκάλια. Παραπάνω δεν θα βρίσκαμε νερό.
Από εκεί, τραβήξαμε μέσα από μονοπάτι καλά διατηρημένο για το καταφύγιο.
Το καταφύγιο ήταν κλειστό, όμως ήταν ένας καλός σταθμός για να μαζευτούμε όλοι και να χωριστούμε πλέον σε δύο ομάδες.
Η μία ομάδα είχε τέρμα στο καταφύγιο και θα κατέβαινε στο χωριό της Δωδώνης από άλλο μονοπάτι.

Η άλλη ομάδα θα συνέχιζε για την κορυφή. Τα σκουφιά ακγάλιασαν τα κεφάλια μας, τα γάντια έντυσαν τα ακροδάχτυλα των χεριών μας και τα μπουφάν σκέπασαν τα κορμιά μας.
Όσο θα ανεβαίναμε το κρύο θα ήταν όλο και πιο τσουχτερό. Έπρεπε λοιπόν να ντυθούμε κατάλληλα. Ο αρχηγός έδωσε το στίγμα: «όλοι ξέρουμε τώρα πια τις δυνάμεις μας. Αν κάποιος νομίζει ότι δεν θα μπορέσει να συνεχίσει, καλά θα είναι να μείνει εδώ και να κατέβει με την άλλη ομάδα»

Πάνω στο βουνό ο καιρός αλλάζει γρήγορα….
Όσο ανεβαίναμε, οι πρώτες νιφάδες χιονιού ήρθαν για να συντροφεύσουν τη διαδρομή μας. Εκεί είμαστε όλοι μαζί μια ομάδα, μα είναι και ο καθένας μόνος του…
Εκεί έρχεσαι αντιμέτωπος με τον εαυτό σου, με τις δυνάμεις σου, με τα όριά σου. Εκεί μαθαίνεις, σέβεσαι, πειθαρχείς, θεριεύεις, δυναμώνεις…

Το κρύο όλο και πιο τσουχτερό, οι νιφάδες όλο και πιο πυκνές… Ο αγέρας ήρθε και αυτός με τη σειρά του, να δηλώσει και αυτός την παρουσία του.
Περπατούσα και αφουγκραζόμουνα το σφύριγμά του.
Περπατούσα και η άκρη του ματιού μου έπιασε μια τούφα μαλλιών που είχε δραπετεύσει από το σκουφί, να είναι λευκή από το χιόνι μα και παγωμένη από τον αέρα. Χαμογέλασα. Μου ήρθαν στο νου στιγμές από ταινίες που έβλεπα τους ορειβάτες εκεί πάνω στα ψηλά βουνά, με τα γένια τους κάτασπρα και κρυσταλλωμένα. Κάπως έτσι και εγώ τώρα. Η μύτη μου από ώρα διαμαρτυρόταν για το κρύο, μα είχα πάψει να της δίνω σημασία. Δεν ήταν στιγμή για να ξεμυτίσουν τα χέρια από τα μπατόν.
Τώρα έπρεπε να περπατάμε ο ένας πάνω στα χνάρια του άλλου. Το χιόνι ήταν μαλακό μα γλιστρούσε κιόλας.

Την κορυφή την πιάσαμε στις 12 και 15.
1816 υψόμετρο
-3ο C
ομίχλη
κρύο

Πάλι δεν είχαμε την ευκαιρία να θαυμάσουμε την ομορφιά του τόπου από την κορυφή.
Δεν σταθήκαμε πολύ γιατί τα σώματά μας άρχισαν να χάνουν τη θερμοκρασία τους γρήγορα. Τα πόδια άρχισαν να παγώνουν
Τα δάχτυλα των χεριών μας μούδιασαν και δεν τα αισθανόμασταν πια. Είχαμε βγάλει τα γάντια για να φάμε κάτι στα γρήγορα: ένα φρούτο, λίγες σταφίδες, λίγη σοκολάτα, να πιούμε λίγο νερό…

Η κατάβαση ξεκίνησε ένα τέταρτο αργότερα. Από άλλο μονοπάτι…
Ο ένας πίσω από τον άλλο. από κοντά. Κατεβαίνοντας, νιώσαμε να ανεβαίνει η θερμοκρασία του σώματός μας και ήταν λίγο καλύτερα.

Περάσαμε μέσα από το δάσος, από νέα έλατα και παλιά, γέρικα. Μερικά από αυτά έχοντας ολοκληρώσει πια τον κύκλο τους, άφησαν χώρο στα μικρότερα φιντάνια.

Και κάπου εκεί μου ήρθε στο νου ένα βιβλίο που διάβασα πρόσφατα. Είναι «Τα ψηλά βουνά» του Ζαχαρία Λ. Παπαντωνίου, από τις εκδόσεις Εστία. Σε πολύ απλή και κατανοητή γλώσσα γραμμένο, το βιβλίο απευθύνεται σε ηλικίες από 9 χρονών περίπου και πάνω. Μιλά για την ιστορία μιας ομάδας παιδιών που ανέβηκαν πάνω στο βουνό για να περάσουν ενάμιση μήνα περίπου με την συντροφιά του. Μιλά για τις ομορφιές των βουνών, μιλά για την πειθαρχία που πρέπει να έχεις εκεί ψηλά, για το σεβασμό. Μιλά για το πώς η ψυχή θεριεύει, δυναμώνει και κυβερνά. Πώς εκεί πάνω συλλογίζεσαι αλλιώς τον εαυτό σου!
…..μου ήρθαν λοιπόν στο μυαλό μου όλα όσα περιέγραψε και μάλιστα πάρα πολύ καλά ο συγγραφέας:
μιλώντας για τους χείμαρρους που «….κυνηγά τον άνθρωπο και τον αφανίζει,

αυτόν και τη γενιά του. Ένας μόνο μπορεί να τα βάλει με τέτοιο θεριό.

Το δέντρο.

Να ξέρατε πόση δύναμη έχει ένα δέντρο!

Αυτό με τις ρίζες του κρατεί το χώμα και τα χαλίκια σφιχτά

για να μην τα παίρνουν οι βροχές και τα πηγαίνουν στο χείμαρρο.»
μιλώντας για τα δέντρα «….όλα τα δέντρα της γής έχουν ανώμαλο σχήμα. Μα το κυπαρίσσι στους κάμπους και ο έλατος στο βουνό στέκουν ολόισια.

Γίνονται κατάρτια στα καράβια.

Εδώ πάνω ο έλατος… μένει πάντα ίσιος….

Δεν καταδέχεται να φυτρώσει στα χαμηλά.

Πρέπει να ανεβούμε ψηλά για να τον απαντήσουμε….»

Και κάπου εκεί κατά τις 4 το απόγευμα φτάσαμε στο χωριό Μελιγγοί, για να συναντήσουμε και την άλλη ομάδα, να φάμε και να πιούμε κάτι

μα και για να γλεντήσουμε άλλη μια φορά

με το τουμπερλέκι που πάντα έχει μαζί του ο Πρόεδρος....

Εις το επανιδείν!

Πώς ξυπνήσαμε το Σάββατο....

σηκώθηκα στις 6 το πρωί,

η ησυχία που επικρατεί όταν έχει χιονίσει είναι χαρακτηριστική...

Δεν ξέρω αν το έχετε παρατηρήσει.

Δεν ακούγεται απολύτως τίποτα, και κάπως κάτι σαν να περιπλανιέται στην ατμόσφαιρα, κάτι σε καλεί...

και ενώ η οικογένεια ήταν σε ύπνο βαθύ ακόμα, εγώ ανυπομονούσα και συγκρατιόμουνα να μην βγάλω δυνατή φωνή:

ΞΥΠΝΗΣΤΕΕΕΕΕΕΕ!!!!!!

ΧΙΟΝΙΣΕ....

και αφού πέρασε ώρα πολύ, ένας ένας άρχισε να σηκώνεται και να τρέχω να ενημερώνω...

χιόνισε! χιόνισε!

τα παιδιά χώσαν την μουρίτσα τους μπροστά στο παράθυρο...

"μαμά, μαμά πότε θα κατέβουμε για χιονοπόλεμο; ε; πότε;"

.......................................................................................................

θυμάμαι όταν ήμουνα μικρούλα και ζούσαμε στο χωριό, τα παιδιά της γειτονιάς είχαν ανακαλύψει ένα μικρό λόφο με "τέλεια κλίση"...

το πρόβλημα βέβαια ήταν οτι μπαίναμε σε αλλουνού χωράφια και....... άμα μας έπαιρνε χαμπάρι η γριά, τότε την είχαμε βαμμένη...

παίρναμε λοιπόν όλοι από μια χοντρή πλαστική σακούλα, καθόμασταν απάνω της και....

τσουλάγαμε τον κατήφορο!

ε ρε γέλια και χαρά...

το πώς γυρνάγαμε στο σπίτι, για μας δεν είχε καμία σημασία...

η ξυλόσομπα ήταν αναμμένη και τα βρεγμένα ρούχα από πάνω κρεμμασμένα στη σειρά....

Βασίλισσα Ελισάβετ...

Η ταινία σε ταξιδεύει στο κλίμα της εποχής του 15ου αιώνα, όταν βασίλεψε η Ελισάβετ Ι. (The virgin Queen)

Μερικοί λένε οτι υπάρχουν ανακρίβειες αναφορικά με κάποια από τα ιστορικά γεγονότα που διαδραματίζονται στην ταινία (αυτό όμως είναι και σύνηθες φαινόμενο που ακολουθεί τέτοιου είδους ταινίες).

Προσωπικά, μου άρεσε η ηθοποιός που ενσάρκωσε την βασίλισσα, η Cate Blanchett.

Αυτό που μου έμεινε πρισσότερο από την ταινία ήταν η χροιά της φωνής της πρωταγωνίστριας... τόσο ώριμη, μεστή, αποφασιστική, ξεκάθαρη...

είχε δύναμη αλλά και αδυναμία...

είχε αποφασιστικότητα αλλά και πισωγύρισμα...

είχε πάθος αλλά και αυτοσυγκράτηση...

είχε σκοπό αλλά και όνειρα...

..........................................................................................

Τι όμορφα που θα ήταν εάν ο καθένας μας κατάφερνε να ζήσει το όνειρό του, χωρίς ηθικούς, κοινωνικούς, πολιτισμικούς αλλά και προσωπικούς φραγμούς...

Έλα ύπνε....

Έλα ύπνε πάρε με και σφιχταγκάλιασέ με

και εκεί στις άκρες των ονείρων μου...

αν θέλεις... άφησέ με...

Αγ. Γεώργιος - Πρίζα (2048μ.) – Συρράκο

Το Συρράκο βρίσκεται 52 χλμ. Νοτιανατολικά της πόλης των Ιωαννίνων, περίπου 1,5 ώρα οδικώς. Το οδικό δίκτυο είναι σχετικά καλό, στενό όμως και με πολλές στροφές.
Στη διαδρομή μέχρι να φτάσεις στο Συρράκο έχεις την ευκαιρία όπως πάντα να θαυμάσεις το υπέροχο τοπίο, ενώ μπορείς να κάνεις μία στάση στη γέφυρα Τσίμποβο
από όπου ξεκινάνε και αρκετές καταβάσεις rafting στον ποταμό Άραχθο.
Συνεχίζοντας τη διαδρομή θα σταθείτε σε ένα σημείο όπου στα τέλη της δεκαετίας του 50, έγινε ένα φοβερό δυστύχημα, όταν λεωφορείο γεμάτο με καθήμενους αλλά και όρθιους επιβάτες, στην προσπάθειά του να κάνει όπισθεν για να πάρει την στροφή, έπεσε σε βάθος γκρεμού 600 περίπου μέτρων. Επιζώντες ήταν γύρω στα 2-3 άτομα, λένε οι ντόπιοι, ωστόσο όλα τα γύρω χωριά βυθίστηκαν σε βαρύ πένθος καθώς ήταν και μέρες Χριστουγέννων και αρκετοί από τους επιβάτες είχαν κατέβει στην πόλη για τα καθιερωμένα ψώνια τους.

Εμείς σταματήσαμε λίγο πιο έξω από το Συρράκο, στην εκκλησιά του Αι-Γιώργη.

(στη photo φαίνεται το Συρράκο αλλά και η Πρίζαπάνω αριστερά )

Από εκεί ξεκινήσαμε την ανάβασή μας… με στόχο την κορυφή Πρίζα (στα 2048μ.) όπου όταν ο καιρός είναι καθαρός, βλέπεις αμφιθεατρικά τη μικρή και τη μεγάλη Ολύτσικα (Τόμαρος), όλο το λεκανοπέδιο των Ιωαννίνων, το Μιτσικέλι, το όρος Περιστέρι, το όρος Κακαρδίτσα, Καταφίδι και Στρογγούλα (όλα αυτά στην οικογένεια των Τζουμέρκων)…

Η ανάβασή μας κράτησε 3 ώρες. Εδώ δεν είχαμε κάτι ιδιαίτερο να θαυμάσουμε σε χλωρίδα, αφού το βουνό είναι γυμνό. Μόνο ένα σμήνος από πουλιά ακούστηκε κάποια στιγμή και οι ντουφεκιές από κάποιους κυνηγούς.

Αυτό όμως που σε κρατούσε σε εγρήγορση και σε έξαψη ήταν το γεγονός ότι η ανάβαση γινόταν από κορυφογραμμή σε κορυφογραμμή, με το τοπίο να εναλλάσσεται από γυμνό και βραχώδης από τη μια και από την άλλη σε απότομο χιονισμένο.

Ένιωθα τα μάγουλά μου ξαναμμένα, μα η κρύα αύρα του χιονιού που αντανακλούσε πάνω μου, ήταν σαν ένα πρωινό δροσιστικό πλύσιμο προσώπου!

Δυστυχώς από ώρα είχε αρχίσει να κατεβαίνει το σύννεφο και έτσι πέσαμε σε ομίχλη. Μια εμπειρία φανταστική πάνω στο βουνό, με τους ορειβάτες να ανασυντάσσονται, να ακούγονται οι σφυρίχτρες παρουσίας και να αφήνουν σημάδια πάνω στο χιόνι για αυτούς που είχαν μείνει λίγο πιο πίσω.

Πιάσαμε την κορυφή λίγο αργότερα, καθίσαμε μια ώρα για ξεκούραση και κουβέντα, ωστόσο η Πρίζα δεν μας αντάμειψε με την θέα της. Παραμείναμε όσο μπορούσαμε μήπως και καθαρίσει ο καιρός, το κρύο όμως έκανε αρκετά αισθητή την παρουσία του. Έτσι άρχισε η κατάβαση… Η πλαγιά ήταν χιονισμένη, το χιόνι όμως μαλακό και αφράτο. Άλλοι προτίμησαν μια «τσουλήθρα», άλλοι κατέβηκαν από τα πέριξ, και άλλοι περπάτησαν καμαρωτοί – καμαρωτοί αφήνοντας τα ίχνη τους για όσους υπόλοιπους είχαν την διάθεση να ακολουθήσουν.

Μετά από 2 ώρες φτάσαμε στο Συρράκο, χτισμένο αποκλειστικά με πέτρα, διατηρώντας την παραδοσιακότατη ομορφιά του με τα επίσης πέτρινα καλντερίμια. Το χωριό δεν έχει μόνιμους κατοίκους, παρά μόνο κάποιους φύλακες – εργάτες και ένα – δυο καφενεία για τους επισκέπτες.
Αξίζει να αναφερθεί ότι το Συρράκο είναι η πατρίδα του ποιητή πεζογράφου Κώστα Κρυστάλλη (διαβάστε στο σχετικό σύνδεσμο τον «Σταυραητό» του)

καθώς και του πρώτου συνταγματικού πρωθυπουργού της χώρας Ιωάννη Κωλέττη.
Μπήκαμε στο καφενείο-ψησταριά-εστιατόριο της κυρά Ευρυδίκης και καθίσαμε κοντά στο τζάκι… Προτίμησα ένα καυτό βουνίσιο τσάι καθότι τσίπουρο δεν πίνω και κάπου εκεί ήρθαν πάλι οι ιστορίες για το χωριό, για τους ντόπιους κατοίκους, για τα βουνά…μας…

Εις το επανιδείν!

....o Φρέντι...

….πόθο μόνοθ νιώθω…θέλω τη μαμά μου. Που είναι η μαμά μου; Δεν πρόλαβα καλά καλά να ανοίκθω τα ματάκια μου…και πάει, δεν είναι εδώ. Με άφηθε εδώ, που δεν κθέρω και κανέναν και εγώ, εγώ κρυώνω και θέλω αγκαλίθα και λίγο ζεθταθιά και λίγο θυντροφιά, λίγο παρέα…θέλω.
Θέλω τη μαμά μουυυυυυυ……κλαψ!
Μα καλά, τι είναι όλα αυτά τα πράγματα εδώ μέθα; Μου τα έχουν βάλει τριγύρω μου, και… και….και δεν μπορώ να φύγω, να τρέκθω λιγουλάκι βρε, πιάθτηκα εδώ μέθα!
Ουφ! Δεν χωράω, που να κάτθω και που να θταθώ;
Και θαν να μη μου φτάνουν όλα αυτά, έχω και όλουθ αυτούθ τουθ περίεργουθ που με κοιτάζουν και με περιεργάζονται και με παθπατεύουν έτθι…
ωχ! ωχ! ωχ! μα τι κάνουν τώρα; τι; Θέλουν να με αγγίκθουν;
Θα τουθ δείκθω εγώ τώρα… έχω κάτι δοντάκια εγώ, έχω κάτι νυχάκια εγώ…Αθ
τολμήθουν μόνο και τθακ! Θα τουθ κάνω μια και θα τουθ δείκθω εγώ. Τι;

Με βλέπετε μικρό και μόνο και θέλετε να με πειράκθετε, ε;

Για τολμήθτε, για τολμήθτε και θα θαθ δείκθω εγώ τα ωραία μου δοντάκια!

Τι θόι ζώα είναι τούτα; Δεν τα καταλαβαίνω καθόλου – καθόλου.
Αχχχχχ! Τι θα απογίνω; Θέλω τη ΜΑΜΑ ΜΟΥ!
Θέλω λίγο βελανίδι να μαθουλήθω, λίγο καρυδάκι και κανά φουντουκάκι θέλω… θέλω να τρέκθω λίγο, να πάω και εγώ θτο δικό μου θπιτάκι, θτο δάθοθ μου, θτο δέντρο μου. Να χωθώ μέθα και να κάαααααατθω και να έχω και τη μαμά μου, τη μανουλίτθα μου….μμμμ να ζεθταθώ μέθα θτην αγκαλίτθα τηθ και να κοιμηθώ. Δεν ζητάω πολλά ο καημένοθ, ε; ζητάω;

ΑΑΑΑΑΑΑΑ! Μα τι μου κάνουν τώρα; Πού με βάλανε; Πού με πάνε; Τι περίεργοι θόρυβοι είναι αυτοί;
Σνιφ, σνιφ! Θέλω τη μαμά μου….
Ουπθ! Καλέ, που με έχουν βάλει τώρα και είναι τόθο μα τόθο θκοτεινά. Καλέ, πωθ με ρίχνουν έτθι μια από εδώ και μια από εκεί; Για δε με προθέχουν λίγο;
Αλλά έννοια τουθ, θα τουθ δείξω εγώ με τα δοντάκια μου. Γιααααα να τα λιμάρω τώρα λίγο, γιαααααα να προετοιμαθτώ.
Και ένα και δύο, και ένα και δύο…. Πάνω τα χεράκια μου, κάτω τα χεράκια μου, αριθτερά το κεφαλάκι μου, δεκθιά το κεφαλάκι μου…., χρτθ χρτθ χρτθ….όχι τι νομίζατε δηλαδή; Ότι δεν κθέρω πωθ να κάνω τα δοντάκια μου να τρίζουν και να κόβουν;
Με βλέπετε μικρό…. Αλλά μικρό είναι το πονηρό θαθ το ματάκι. Το βλέπω εγώ, έτθι που γυαλίζει τόοοθο, τόθο, τόθο!

ΑΑΑΑΑΑΑΑ! Ωχ μανούλα μου, που βρίθκομαι τώρα; Και αυτό το ….το…..το ζωάκι ανθρωπάκι, τί θέλει από μένα, ε; τι; Και είναι τόθο πολύ κοντά μου;

ΑΑΑΑΑΑΑΑ! Καλέ; Τί κάνει αυτόθ θτη γούνα μου τώρα; Όχι τίποτα άλλο, αλλά να! Μόλιθ πριν από λίγο την περιποιήθηκα.

ΑΑΑΑΑΑΑΑ! Το κεφάλι μου, τα αυτάκια μου, η ουρά μου!!!! Τί θέλει αυτόθ ο Α…., Α…..Καλέ πωθ τον λένε;
Κουράθτηκα με όλα αυτά…σνιφ! Θέλω, θέλω αγκαλίτθα….

ΑΑΑΑΑΑΑΑ! Μα τι μου κάνει αυτόθ τώρα;…πού με βάζει; Καλέ, τι είναι πάλι και τούτο! Ααααα τι ωραίο μιαμ, μιαμ, μιαμ φαγάκι είναι αυτό; Και αυτό το παράκθενο το … τι είναι αυτό;
Για να κάνω πως μπαίνω μέθα να το δω λιγουλάκι. Δεν έχω κθαναδεί στη ζωή μου τέτοιο πράμα. αχά! Από τη μια μπαίνω και από την άλλη βγαίνω! Για να το κθανακάνω… από τη μια μπαίνω και από την άλλη βγαίνω! Πλάκα έχει…πάμε πάλι. Από τη μιααααααα μπαίνω και από την άαααααλλη βγαίνω. Καλέ, μου αρέθει εδώ μέθα, και αυτός ο Α….,ο Α…...τι ωραίο ζεθτό χεράκι που έχει. Κοιτάκθτε τι ωραία που με κάνει θτη γούνα μου! Μμμμ μ΄αρέθει, μ΄αρέθει, μ΄αρέθει πολύ – πολύ
Αχ! Νύθτακθα κομματάκι, τα ματάκια μου…αχ! Κλείνουν…ααααααααααααααχ!

ΑΑΑΑΑΑΑΑΑ! Τι είναι τούτο το πράμα θτο λαιμό μου; τι είναι αυτό; Μα τι μου λένε τώρα; Για να προθέκθω λίγο καλύτερα, για να ….πώθ; πώθ;
Φ-Ρ-Ε-Ν-Τ-Ι . Τι είναι πάλι και τούτο; Πωθ; Πώθ; Το όνομά μου; Ε; Με λένε, λέει Φρέντι.
Καλέ, τι μου φέρνει αυτόθ ο Α….,ο Α…., που θα μου πάει , θτο τέλοθ θα το πώ.
Μιαμ, μιαμ ξερογλύφομαι, μιαμ, μιαμ. Αυτόθ ο Α.... όλο φαγητό μου φέρνει, όλο χαδάκια θέλει και τούτοθ και αγκαλίτθα…

Να θαθ πώ ένα μυθτικό… καλέ, θαν να μου αρέθει εδώ….είναι όπωθ με τη μαμά μου!
Να θαθ πώ και κάτι ακόμα; Έμαθα τελικά πωθ το λένε αυτό το ζωάκι ανθρωπάκι αγοράκι. Άκη τον λένε, ναι. Και είναι ο καινούργιοθ μου φίλοθ. Ναιαιαιαιαιαια… ! επιτέλουθ έχω έναν φίλο. Με προθέχει, με ταΐζει, μου λέει κουβεντούλεθ…. Χα! Μέχρι και παραμύθι μου διάβαθε…. Το πιθτεύτε;
Αυτόθ είναι όπωθ η μαμά μου.
Αυτόθ είναι ο Άκηθ ΜΟΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥ….
Θαθ χαιρετώ γλυκά τώρα, τώρα έχω κάτι να κάνω,
έχω να χουχουλιάθω θτην αγκαλίτθα του!

αφιερωμένο στην Όμορφη, στο Σπόρο, στον Άκη και στον Φρέντι...

ακόμα ένα παιχνιδάκι...

θα ομολογήσω για ακόμη μια φορά, ότι αργώ γενικώς να ανταποκριθώ...

φταίει πρώτον το γεγονός οτι η σύνδεσή μου είναι λίγο αργή (αλλά ελπίζω σύντομα να αναβαθμιστώ) , δεύτερον δεν σας προλαβαίνω :)))

δυστυχώς ο χρόνος που μπορώ να αφιερώσω για internet είναι λιγοστός :(((

ελπίζω να με κατανοείτε και να μην μου κακιώνετε...

Τώρα όμως είναι ώρα για παιχνιδάκι...

ορίστε τι κατάφερα να φτιάξω...

αυτό το tatoo πολύ μου αρέσει... ίσως κάποια μέρα να βρεθεί και στον ώμο μου...

...μια φευγαλέα ματιά...

Χθές σε προσπέρασα φευγαλέα με την άκρη του ματιού μου...
ήσουν κάπου εκεί ανάμεσα στις δυο διαστάσεις. Παρακαλούσες...
Άραγε ποιόν; όλους εμάς, τον εαυτό σου, τον Θεό σου....;
Αχ..., νυφάδες χιονιού είχαν καθήσει στα μαλλιά σου και οι πλάτες σου βαριές και γερμένες από τον χρόνο που έφερνες μαζί σου...
Τα ρούχα σου βγαλμένα από άλλες, παλιές, περασμένες εποχές. Άραγε τότε ήσουν βασιλιάς;
Πώς μας έβλεπες όλους εμάς;
Πώς μας βλέπεις τώρα;
........................................................
Σε χαιρετώ, μέχρι την επόμενη φορά!
Ποιος ξέρει, ίσως τότε να είμαι και εγώ στη θέση σου, στον κόσμο σου...

η εκδρομή της Κυριακής...

Και μετά από βροχές και καταιγίδες που ταλαιπώρησαν σχεδόν όλη τη χώρα, ξημέρωσε και η Κυριακή με καθαρό ουρανό!
Η εκδρομή έτσι και αλλιώς θα γινόταν…
Προορισμός η Πάργα. Ξεκινήσαμε από την παραλία του Βάλτου, για να ανέβουμε στο κάστρο της Ανθούσας.










Η διαδρομή πολύ ευχάριστη με έντονη την μυρωδιά του θυμαριού. Η βροχή ξέπλυνε τους δρόμους, η φύση καθάρια, τα φθινοπωρινά καστανοκίτρινα φύλλα από τα δέντρα μαζεμένα στην άκρη της δημοσιάς, τα ρυάκια ζωντανά από νερό…να σε κατακλύζουν από τον ήχο τους.

Τα πουλιά κελαηδούν και προμηνύουν μια καλή μέρα ξεκούρασης, παιχνιδιού, συγκέντρωσης στην πλατεία για ελληνικό καφέ και κουβέντα για όσα έγιναν τις προηγούμενες μέρες…
Το μονοπάτι μαεστρικά φτιαγμένο, σε οδηγεί προς το κάστρο.
Τα μάτια μας γέμισαν από εικόνες… η φύση πάντα έχει τον τρόπο της να σε ανταμείβει με όμορφα δώρα και γεύσεις…




Δοκιμάσαμε και βατόμουρα και κούμαρα… πρώτη εμπειρία για μένα. Όσο πιο κόκκινο τόσο πιο ώριμο, μαλακό στο στόμα και γευστικό.
Οι Παργινοί έχουν απλώσει τα δίχτυα τους κάτω από τις ελιές για να μαζέψουν τους ευλογημένους καρπούς.

Έπειτα από λίγη ώρα φτάσαμε και ψηλά στο καλοδιατηρημένο κάστρο της Ανθούσας.


























Η θέα μαγευτική και όπως λένε και οι Άγγλοι breathtaking…(κάτι που σου κόβει την ανάσα).
Ανατολικά απλώνεται η Πάργα, δυτικά μπορείς να δεις τους ελαιώνες και κάπου στο βάθος Παξοί και Αντίπαξοι.
Αναχωρώντας έπειτα από το σύντομο διάλλειμά μας και ακολουθώντας τον αγροτικό δρόμο, φτάνουμε στην εκκλησία του Άγιου Σώστη. Η εκκλησία είναι χτισμένη σε ένα βαθούλωμα που σχηματίζεται από δύο κολλημένους τεράστιους βράχους. Λίγα μέτρα πιο πέρα είναι η παραλία του Άγιου Σώστη. Αφρώδης η θάλασσα, ωστόσο αρκετοί ήταν εκείνοι που την τίμησαν με μια βουτιά.










Αρκέστηκα να πάω παραπέρα και να φωτογραφήσω μερικά πανέμορφα κυκλάμινα.












Το τελευταίο κομμάτι της διαδρομής ήταν η απόσταση μεταξύ του Άγιου Σώστη και της παραλίας του Βάλτου στην Πάργα.Τα σύννεφα πλησίαζαν από την ανοιχτή θάλασσα με τη βροχή να διακρίνεται και έτσι δεν άργησε να μας συντροφεύσει. Τα αδιάβροχα αποκαλύφθηκαν και η πορεία συνεχίστηκε κανονικά. Μέχρι να φτάσουμε στην Πάργα η ατμόσφαιρα είχε καθαρίσει. Και κάπου εκεί… μαζεύοντας μερικές τελευταίες εικόνες από την πόλη, και έχοντας την ευκαιρία να απολαύσουμε μια ζεστή σοκολάτα, ξεκινήσαμε το δρόμο της επιστροφής…











Η στάση έγινε σε μια ταβέρνα στο Ελευθεροχώρι για τσίπουρο, κόκκινο κρασί και ένα αχνιστό ζεστό πιάτο σούπας με πατάτα, καρότο, κρεμμύδι, πιπέρι και …ένα κομμάτι γίδα βραστή. Να πω ότι ρίξαμε και ένα χορό, να πω ότι τραγουδήσαμε, ότι γελάσαμε, ότι χαζέψαμε την ομορφιά και νοιώσαμε τη ζέστα από το τζάκι….

Εις το επανιδείν λοιπόν….