Τετάρτη, Νοεμβρίου 28, 2007

Αγ. Γεώργιος - Πρίζα (2048μ.) – Συρράκο

Το Συρράκο βρίσκεται 52 χλμ. Νοτιανατολικά της πόλης των Ιωαννίνων, περίπου 1,5 ώρα οδικώς. Το οδικό δίκτυο είναι σχετικά καλό, στενό όμως και με πολλές στροφές.
Στη διαδρομή μέχρι να φτάσεις στο Συρράκο έχεις την ευκαιρία όπως πάντα να θαυμάσεις το υπέροχο τοπίο, ενώ μπορείς να κάνεις μία στάση στη γέφυρα Τσίμποβο
από όπου ξεκινάνε και αρκετές καταβάσεις rafting στον ποταμό Άραχθο.
Συνεχίζοντας τη διαδρομή θα σταθείτε σε ένα σημείο όπου στα τέλη της δεκαετίας του 50, έγινε ένα φοβερό δυστύχημα, όταν λεωφορείο γεμάτο με καθήμενους αλλά και όρθιους επιβάτες, στην προσπάθειά του να κάνει όπισθεν για να πάρει την στροφή, έπεσε σε βάθος γκρεμού 600 περίπου μέτρων. Επιζώντες ήταν γύρω στα 2-3 άτομα, λένε οι ντόπιοι, ωστόσο όλα τα γύρω χωριά βυθίστηκαν σε βαρύ πένθος καθώς ήταν και μέρες Χριστουγέννων και αρκετοί από τους επιβάτες είχαν κατέβει στην πόλη για τα καθιερωμένα ψώνια τους.

Εμείς σταματήσαμε λίγο πιο έξω από το Συρράκο, στην εκκλησιά του Αι-Γιώργη.
(στη photo φαίνεται το Συρράκο αλλά και η Πρίζαπάνω αριστερά )

Από εκεί ξεκινήσαμε την ανάβασή μας… με στόχο την κορυφή Πρίζα (στα 2048μ.) όπου όταν ο καιρός είναι καθαρός, βλέπεις αμφιθεατρικά τη μικρή και τη μεγάλη Ολύτσικα (Τόμαρος), όλο το λεκανοπέδιο των Ιωαννίνων, το Μιτσικέλι, το όρος Περιστέρι, το όρος Κακαρδίτσα, Καταφίδι και Στρογγούλα (όλα αυτά στην οικογένεια των Τζουμέρκων)…

Η ανάβασή μας κράτησε 3 ώρες. Εδώ δεν είχαμε κάτι ιδιαίτερο να θαυμάσουμε σε χλωρίδα, αφού το βουνό είναι γυμνό. Μόνο ένα σμήνος από πουλιά ακούστηκε κάποια στιγμή και οι ντουφεκιές από κάποιους κυνηγούς.









Αυτό όμως που σε κρατούσε σε εγρήγορση και σε έξαψη ήταν το γεγονός ότι η ανάβαση γινόταν από κορυφογραμμή σε κορυφογραμμή, με το τοπίο να εναλλάσσεται από γυμνό και βραχώδης από τη μια και από την άλλη σε απότομο χιονισμένο.

Ένιωθα τα μάγουλά μου ξαναμμένα, μα η κρύα αύρα του χιονιού που αντανακλούσε πάνω μου, ήταν σαν ένα πρωινό δροσιστικό πλύσιμο προσώπου!

Δυστυχώς από ώρα είχε αρχίσει να κατεβαίνει το σύννεφο και έτσι πέσαμε σε ομίχλη. Μια εμπειρία φανταστική πάνω στο βουνό, με τους ορειβάτες να ανασυντάσσονται, να ακούγονται οι σφυρίχτρες παρουσίας και να αφήνουν σημάδια πάνω στο χιόνι για αυτούς που είχαν μείνει λίγο πιο πίσω.









Πιάσαμε την κορυφή λίγο αργότερα, καθίσαμε μια ώρα για ξεκούραση και κουβέντα, ωστόσο η Πρίζα δεν μας αντάμειψε με την θέα της. Παραμείναμε όσο μπορούσαμε μήπως και καθαρίσει ο καιρός, το κρύο όμως έκανε αρκετά αισθητή την παρουσία του. Έτσι άρχισε η κατάβαση… Η πλαγιά ήταν χιονισμένη, το χιόνι όμως μαλακό και αφράτο. Άλλοι προτίμησαν μια «τσουλήθρα», άλλοι κατέβηκαν από τα πέριξ, και άλλοι περπάτησαν καμαρωτοί – καμαρωτοί αφήνοντας τα ίχνη τους για όσους υπόλοιπους είχαν την διάθεση να ακολουθήσουν.

Μετά από 2 ώρες φτάσαμε στο Συρράκο, χτισμένο αποκλειστικά με πέτρα, διατηρώντας την παραδοσιακότατη ομορφιά του με τα επίσης πέτρινα καλντερίμια. Το χωριό δεν έχει μόνιμους κατοίκους, παρά μόνο κάποιους φύλακες – εργάτες και ένα – δυο καφενεία για τους επισκέπτες.
Αξίζει να αναφερθεί ότι το Συρράκο είναι η πατρίδα του ποιητή πεζογράφου Κώστα Κρυστάλλη (διαβάστε στο σχετικό σύνδεσμο τον «Σταυραητό» του)
καθώς και του πρώτου συνταγματικού πρωθυπουργού της χώρας Ιωάννη Κωλέττη.
Μπήκαμε στο καφενείο-ψησταριά-εστιατόριο της κυρά Ευρυδίκης και καθίσαμε κοντά στο τζάκι… Προτίμησα ένα καυτό βουνίσιο τσάι καθότι τσίπουρο δεν πίνω και κάπου εκεί ήρθαν πάλι οι ιστορίες για το χωριό, για τους ντόπιους κατοίκους, για τα βουνά…μας…

Εις το επανιδείν!

Τρίτη, Νοεμβρίου 27, 2007

....o Φρέντι...




….πόθο μόνοθ νιώθω…θέλω τη μαμά μου. Που είναι η μαμά μου; Δεν πρόλαβα καλά καλά να ανοίκθω τα ματάκια μου…και πάει, δεν είναι εδώ. Με άφηθε εδώ, που δεν κθέρω και κανέναν και εγώ, εγώ κρυώνω και θέλω αγκαλίθα και λίγο ζεθταθιά και λίγο θυντροφιά, λίγο παρέα…θέλω.
Θέλω τη μαμά μουυυυυυυ……κλαψ!
Μα καλά, τι είναι όλα αυτά τα πράγματα εδώ μέθα; Μου τα έχουν βάλει τριγύρω μου, και… και….και δεν μπορώ να φύγω, να τρέκθω λιγουλάκι βρε, πιάθτηκα εδώ μέθα!
Ουφ! Δεν χωράω, που να κάτθω και που να θταθώ;
Και θαν να μη μου φτάνουν όλα αυτά, έχω και όλουθ αυτούθ τουθ περίεργουθ που με κοιτάζουν και με περιεργάζονται και με παθπατεύουν έτθι…
ωχ! ωχ! ωχ! μα τι κάνουν τώρα; τι; Θέλουν να με αγγίκθουν;
Θα τουθ δείκθω εγώ τώρα… έχω κάτι δοντάκια εγώ, έχω κάτι νυχάκια εγώ…Αθ
τολμήθουν μόνο και τθακ! Θα τουθ κάνω μια και θα τουθ δείκθω εγώ. Τι;


Με βλέπετε μικρό και μόνο και θέλετε να με πειράκθετε, ε;


Για τολμήθτε, για τολμήθτε και θα θαθ δείκθω εγώ τα ωραία μου δοντάκια!


Τι θόι ζώα είναι τούτα; Δεν τα καταλαβαίνω καθόλου – καθόλου.
Αχχχχχ! Τι θα απογίνω; Θέλω τη ΜΑΜΑ ΜΟΥ!
Θέλω λίγο βελανίδι να μαθουλήθω, λίγο καρυδάκι και κανά φουντουκάκι θέλω… θέλω να τρέκθω λίγο, να πάω και εγώ θτο δικό μου θπιτάκι, θτο δάθοθ μου, θτο δέντρο μου. Να χωθώ μέθα και να κάαααααατθω και να έχω και τη μαμά μου, τη μανουλίτθα μου….μμμμ να ζεθταθώ μέθα θτην αγκαλίτθα τηθ και να κοιμηθώ. Δεν ζητάω πολλά ο καημένοθ, ε; ζητάω;

ΑΑΑΑΑΑΑΑ! Μα τι μου κάνουν τώρα; Πού με βάλανε; Πού με πάνε; Τι περίεργοι θόρυβοι είναι αυτοί;
Σνιφ, σνιφ! Θέλω τη μαμά μου….
Ουπθ! Καλέ, που με έχουν βάλει τώρα και είναι τόθο μα τόθο θκοτεινά. Καλέ, πωθ με ρίχνουν έτθι μια από εδώ και μια από εκεί; Για δε με προθέχουν λίγο;
Αλλά έννοια τουθ, θα τουθ δείξω εγώ με τα δοντάκια μου. Γιααααα να τα λιμάρω τώρα λίγο, γιαααααα να προετοιμαθτώ.
Και ένα και δύο, και ένα και δύο…. Πάνω τα χεράκια μου, κάτω τα χεράκια μου, αριθτερά το κεφαλάκι μου, δεκθιά το κεφαλάκι μου…., χρτθ χρτθ χρτθ….όχι τι νομίζατε δηλαδή; Ότι δεν κθέρω πωθ να κάνω τα δοντάκια μου να τρίζουν και να κόβουν;
Με βλέπετε μικρό…. Αλλά μικρό είναι το πονηρό θαθ το ματάκι. Το βλέπω εγώ, έτθι που γυαλίζει τόοοθο, τόθο, τόθο!

ΑΑΑΑΑΑΑΑ! Ωχ μανούλα μου, που βρίθκομαι τώρα; Και αυτό το ….το…..το ζωάκι ανθρωπάκι, τί θέλει από μένα, ε; τι; Και είναι τόθο πολύ κοντά μου;

ΑΑΑΑΑΑΑΑ! Καλέ; Τί κάνει αυτόθ θτη γούνα μου τώρα; Όχι τίποτα άλλο, αλλά να! Μόλιθ πριν από λίγο την περιποιήθηκα.

ΑΑΑΑΑΑΑΑ! Το κεφάλι μου, τα αυτάκια μου, η ουρά μου!!!! Τί θέλει αυτόθ ο Α…., Α…..Καλέ πωθ τον λένε;
Κουράθτηκα με όλα αυτά…σνιφ! Θέλω, θέλω αγκαλίτθα….

ΑΑΑΑΑΑΑΑ! Μα τι μου κάνει αυτόθ τώρα;…πού με βάζει; Καλέ, τι είναι πάλι και τούτο! Ααααα τι ωραίο μιαμ, μιαμ, μιαμ φαγάκι είναι αυτό; Και αυτό το παράκθενο το … τι είναι αυτό;
Για να κάνω πως μπαίνω μέθα να το δω λιγουλάκι. Δεν έχω κθαναδεί στη ζωή μου τέτοιο πράμα. αχά! Από τη μια μπαίνω και από την άλλη βγαίνω! Για να το κθανακάνω… από τη μια μπαίνω και από την άλλη βγαίνω! Πλάκα έχει…πάμε πάλι. Από τη μιααααααα μπαίνω και από την άαααααλλη βγαίνω. Καλέ, μου αρέθει εδώ μέθα, και αυτός ο Α….,ο Α…...τι ωραίο ζεθτό χεράκι που έχει. Κοιτάκθτε τι ωραία που με κάνει θτη γούνα μου! Μμμμ μ΄αρέθει, μ΄αρέθει, μ΄αρέθει πολύ – πολύ
Αχ! Νύθτακθα κομματάκι, τα ματάκια μου…αχ! Κλείνουν…ααααααααααααααχ!

ΑΑΑΑΑΑΑΑΑ! Τι είναι τούτο το πράμα θτο λαιμό μου; τι είναι αυτό; Μα τι μου λένε τώρα; Για να προθέκθω λίγο καλύτερα, για να ….πώθ; πώθ;
Φ-Ρ-Ε-Ν-Τ-Ι . Τι είναι πάλι και τούτο; Πωθ; Πώθ; Το όνομά μου; Ε; Με λένε, λέει Φρέντι.
Καλέ, τι μου φέρνει αυτόθ ο Α….,ο Α…., που θα μου πάει , θτο τέλοθ θα το πώ.
Μιαμ, μιαμ ξερογλύφομαι, μιαμ, μιαμ. Αυτόθ ο Α.... όλο φαγητό μου φέρνει, όλο χαδάκια θέλει και τούτοθ και αγκαλίτθα…


Να θαθ πώ ένα μυθτικό… καλέ, θαν να μου αρέθει εδώ….είναι όπωθ με τη μαμά μου!
Να θαθ πώ και κάτι ακόμα; Έμαθα τελικά πωθ το λένε αυτό το ζωάκι ανθρωπάκι αγοράκι. Άκη τον λένε, ναι. Και είναι ο καινούργιοθ μου φίλοθ. Ναιαιαιαιαιαια… ! επιτέλουθ έχω έναν φίλο. Με προθέχει, με ταΐζει, μου λέει κουβεντούλεθ…. Χα! Μέχρι και παραμύθι μου διάβαθε…. Το πιθτεύτε;
Αυτόθ είναι όπωθ η μαμά μου.
Αυτόθ είναι ο Άκηθ ΜΟΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥ….
Θαθ χαιρετώ γλυκά τώρα, τώρα έχω κάτι να κάνω,
έχω να χουχουλιάθω θτην αγκαλίτθα του!





αφιερωμένο στην Όμορφη, στο Σπόρο, στον Άκη και στον Φρέντι...

ακόμα ένα παιχνιδάκι...

θα ομολογήσω για ακόμη μια φορά, ότι αργώ γενικώς να ανταποκριθώ...
φταίει πρώτον το γεγονός οτι η σύνδεσή μου είναι λίγο αργή (αλλά ελπίζω σύντομα να αναβαθμιστώ) , δεύτερον δεν σας προλαβαίνω :)))

δυστυχώς ο χρόνος που μπορώ να αφιερώσω για internet είναι λιγοστός :(((

ελπίζω να με κατανοείτε και να μην μου κακιώνετε...
Τώρα όμως είναι ώρα για παιχνιδάκι...

ορίστε τι κατάφερα να φτιάξω...












αυτό το tatoo πολύ μου αρέσει... ίσως κάποια μέρα να βρεθεί και στον ώμο μου...

Πέμπτη, Νοεμβρίου 22, 2007

...μια φευγαλέα ματιά...

Χθές σε προσπέρασα φευγαλέα με την άκρη του ματιού μου...
ήσουν κάπου εκεί ανάμεσα στις δυο διαστάσεις. Παρακαλούσες...
Άραγε ποιόν; όλους εμάς, τον εαυτό σου, τον Θεό σου....;
Αχ..., νυφάδες χιονιού είχαν καθήσει στα μαλλιά σου και οι πλάτες σου βαριές και γερμένες από τον χρόνο που έφερνες μαζί σου...
Τα ρούχα σου βγαλμένα από άλλες, παλιές, περασμένες εποχές. Άραγε τότε ήσουν βασιλιάς;
Πώς μας έβλεπες όλους εμάς;
Πώς μας βλέπεις τώρα;
........................................................
Σε χαιρετώ, μέχρι την επόμενη φορά!
Ποιος ξέρει, ίσως τότε να είμαι και εγώ στη θέση σου, στον κόσμο σου...

Δευτέρα, Νοεμβρίου 19, 2007

η εκδρομή της Κυριακής...

Και μετά από βροχές και καταιγίδες που ταλαιπώρησαν σχεδόν όλη τη χώρα, ξημέρωσε και η Κυριακή με καθαρό ουρανό!
Η εκδρομή έτσι και αλλιώς θα γινόταν…
Προορισμός η Πάργα. Ξεκινήσαμε από την παραλία του Βάλτου, για να ανέβουμε στο κάστρο της Ανθούσας.










Η διαδρομή πολύ ευχάριστη με έντονη την μυρωδιά του θυμαριού. Η βροχή ξέπλυνε τους δρόμους, η φύση καθάρια, τα φθινοπωρινά καστανοκίτρινα φύλλα από τα δέντρα μαζεμένα στην άκρη της δημοσιάς, τα ρυάκια ζωντανά από νερό…να σε κατακλύζουν από τον ήχο τους.

Τα πουλιά κελαηδούν και προμηνύουν μια καλή μέρα ξεκούρασης, παιχνιδιού, συγκέντρωσης στην πλατεία για ελληνικό καφέ και κουβέντα για όσα έγιναν τις προηγούμενες μέρες…
Το μονοπάτι μαεστρικά φτιαγμένο, σε οδηγεί προς το κάστρο.
Τα μάτια μας γέμισαν από εικόνες… η φύση πάντα έχει τον τρόπο της να σε ανταμείβει με όμορφα δώρα και γεύσεις…




Δοκιμάσαμε και βατόμουρα και κούμαρα… πρώτη εμπειρία για μένα. Όσο πιο κόκκινο τόσο πιο ώριμο, μαλακό στο στόμα και γευστικό.
Οι Παργινοί έχουν απλώσει τα δίχτυα τους κάτω από τις ελιές για να μαζέψουν τους ευλογημένους καρπούς.












Έπειτα από λίγη ώρα φτάσαμε και ψηλά στο καλοδιατηρημένο κάστρο της Ανθούσας.


























Η θέα μαγευτική και όπως λένε και οι Άγγλοι breathtaking…(κάτι που σου κόβει την ανάσα).
Ανατολικά απλώνεται η Πάργα, δυτικά μπορείς να δεις τους ελαιώνες και κάπου στο βάθος Παξοί και Αντίπαξοι.
Αναχωρώντας έπειτα από το σύντομο διάλλειμά μας και ακολουθώντας τον αγροτικό δρόμο, φτάνουμε στην εκκλησία του Άγιου Σώστη. Η εκκλησία είναι χτισμένη σε ένα βαθούλωμα που σχηματίζεται από δύο κολλημένους τεράστιους βράχους. Λίγα μέτρα πιο πέρα είναι η παραλία του Άγιου Σώστη. Αφρώδης η θάλασσα, ωστόσο αρκετοί ήταν εκείνοι που την τίμησαν με μια βουτιά.










Αρκέστηκα να πάω παραπέρα και να φωτογραφήσω μερικά πανέμορφα κυκλάμινα.












Το τελευταίο κομμάτι της διαδρομής ήταν η απόσταση μεταξύ του Άγιου Σώστη και της παραλίας του Βάλτου στην Πάργα.Τα σύννεφα πλησίαζαν από την ανοιχτή θάλασσα με τη βροχή να διακρίνεται και έτσι δεν άργησε να μας συντροφεύσει. Τα αδιάβροχα αποκαλύφθηκαν και η πορεία συνεχίστηκε κανονικά. Μέχρι να φτάσουμε στην Πάργα η ατμόσφαιρα είχε καθαρίσει. Και κάπου εκεί… μαζεύοντας μερικές τελευταίες εικόνες από την πόλη, και έχοντας την ευκαιρία να απολαύσουμε μια ζεστή σοκολάτα, ξεκινήσαμε το δρόμο της επιστροφής…











Η στάση έγινε σε μια ταβέρνα στο Ελευθεροχώρι για τσίπουρο, κόκκινο κρασί και ένα αχνιστό ζεστό πιάτο σούπας με πατάτα, καρότο, κρεμμύδι, πιπέρι και …ένα κομμάτι γίδα βραστή. Να πω ότι ρίξαμε και ένα χορό, να πω ότι τραγουδήσαμε, ότι γελάσαμε, ότι χαζέψαμε την ομορφιά και νοιώσαμε τη ζέστα από το τζάκι….

Εις το επανιδείν λοιπόν….

Παρασκευή, Νοεμβρίου 16, 2007

let us play the game...

χωρίς τους μήνες φαίνονται πιο ταιριαστά...
στις 23 γεννήθηκα εγώ
στις 24 γεννήθηκε ο σύζυγος
στις 23 γεννήθηκε η μεγάλη κόρη
στις 25 γεννήθηκε η μικρή κόρη
στις 26 αρραβωνιάστηκα
στις 20 παντρεύτηκα
στις 20 γιορτάζει η μεγάλη κόρη
στις 22 γιορτάζει η μικρή κόρη
στις 24 γιορτάζω εγώ

χμμμμ.... ναι, όμορφα φαίνονται έτσι... :)))

Τρίτη, Νοεμβρίου 13, 2007

Αναμνήσεις δικές σου...

Απόψε…, απόψε μετά από πολύ καιρό, κοιμήθηκα καλά. Αχ, τον ξέρω πολύ καλά τον λόγο… Απόψε κατάφερα και ονειρεύτηκα την ευτυχή κατάληξη που επιθυμεί να ζήσει η ψυχή μου.
Για καιρό σε άφηνα να προσπερνάς χωρίς να σου δίνω σημασία.
Τις τελευταίες εβδομάδες όμως αυτό το κάτι που είναι ριζωμένο μέσα μου βαθιά, με ταλαιπωρούσε… τα σημάδια είχαν αρχίσει να φαίνονται από καιρό και να γίνονται αντιληπτά… με όλες βεβαίως τις αναμενόμενες ερωτήσεις που έρχονταν και ζητούσαν μια απάντηση. Με την γνωστή και διδαγμένη πια αφέλεια, όλα φαινομενικά παρέρχονταν, παρόλο που εκείνα ακολουθούσαν πιστά και σιγόκαιγαν…
Με έσπρωξες…., με έσπρωξες στο χείλος ενός απότομου, σκληρού και ατέρμονου γκρεμού… και εγώ έπεφτα, έπεφτα…όλο έπεφτα.
Ένιωθα το βάθος, ένιωθα την δίνη της πτώσης, ένιωθα να στροβιλίζομαι. Πότε έβλεπα τον ουρανό, πότε τα βράχια, πότε το κενό... Τα μαλλιά μου μια μαστίγωναν το πρόσωπό μου, την άλλη ανεμίζονταν και ορθώνονταν από την δύναμη του αέρα. Από τα ρούχα μου άκουγα την προσπάθειά τους να κρατηθούν από πάνω μου, ένα απροσδιόριστο βουητό...
Ένα δυνατό κρύο σπιρούνιαζε όχι μόνο τα ακροδάχτυλά μου, την καρδιά μου αλλά και την ψυχή μου. Η ανάσα μου σύντομη, κοφτή, ανεπαρκής, ημιτελής. Το στήθος μου με δυσκολία υπάκουγε τις εντολές του μυαλού μου … Ένιωθα σαν να έτρεχα καταβάλλοντας και τις τελευταίες μου δυνάμεις, σαν να κάλπαζα με ξέφρενους ρυθμούς, σαν να έτρεχα με ιλιγγιώδη ταχύτητα…

Μέσα στον ίλιγγό μου, σε δευτερόλεπτα πέρασε μπροστά από τα μάτια μου, η ζωή μου.
Μέσα στον ίλιγγό μου, αναμνήσεις…
Αναμνήσεις δικές σου.
Λόγια και φωνές… και πάλι φωνές.
Καυτά, αμίλητα και χωρίς παράπονο, χωρίς άχνα … δάκρυα
Χαρακιές στην πλάτη σου, βιαστικό φευγιό.
Τρομαγμένες ματιές ξωπίσω σου.
Τι αφήνεις και που πας….
Πόσο με κάνουν και πονάω…αυτά και άλλα πολλά!
Μέσα στον ίλιγγό μου, στιγμές…
Εγώ μικρή, εγώ μεγάλη, εγώ τώρα… τα παιδιά μου…
Καρδιά μου…
…………………………………..
Ναι καρδιά μου από εσένα πιάστηκα και πάλι. Γιατί εσύ, μονάχα εσύ τελικά στέκεσαι κοντά μου…μου άπλωσες και πάλι το χέρι σου και ευτυχώς αυτή τη φορά σε είδα, σε αναγνώρισα και σε άρπαξα δυνατά. Σε έσφιξα με τόση δύναμη για να μην σε χάσω και χαθώ.
…………………………………..
Άργησα να το καταλάβω… Πέρασαν τόσα χρόνια αδυναμίας, δισταγμού, πόνου, ανασφάλειας, αμφιβολίας, μοναξιάς, κατάθλιψης, αβεβαιότητας, φυλακής,…τόσο παράπονο!
Και όμως εσύ ήσουν πάντοτε εκεί, δίπλα μου, κοντά μου … και εγώ πολύ απλά δεν σου έδινα σημασία. Καμία σημασία, λες και δεν υπήρχες. Δεν σε υπολόγιζα, δεν σε λογάριαζα, δεν σε μετρούσα, δεν σε νοιαζόμουν, δεν σε φρόντιζα, δεν σε πρόσεχα, δεν σε εκτιμούσα. Σε αγνοούσα τόσο πολύ, μα τόσο πολύ… παρόλο που εσύ ήσουν ο λόγος της ύπαρξής μου.
………………………………….

Πριν από τρία χρόνια όμως, ναι, πριν από τρία χρόνια, όταν άστραψε και βρόντηξε το μένος μου για μένα, τότε μόνο και μόνο τότε σε είδα μπροστά μου. Έλαμπες με όλο σου το είναι. Φεγγοβόλαγες. Ακτινοβολούσες. Πετούσες τριγύρω μου. Μου χαμογελούσες. Με σφιχταγκάλιαζες με τόση θέρμη. Η ψυχική σου ένταση είχε κορυφωθεί. Δεν μπορούσες πια να πειθαρχήσεις την ορμή σου. Το τρέμουλο που ένιωθες ξεπέρασε τα όρια σου και ήρθε και φώλιασε επάνω μου. Και αυτή σου η λαχτάρα, ήταν τόσο αναζωογονητική για μένα. Μου φιλούσες το μέτωπο, σαν φύλακας άγγελος. Μου κράταγες το χέρι τόσο σφιχτά, λες και θα έφευγα από το πλάι σου. Και ήταν το χέρι σου τόσο ζεστό, που μου ζέστανες ακόμα και την ψυχή μου. Με καρτερούσες υπομονετικά σε όλη σου τη ζωή. Σαν προστάτης πια στεκόσουν πλάι μου, μήπως και σου φύγω πάλι. Μήπως αποφάσιζα να λύσω για τρίτη φορά τα δεσμά μου και άνοιγα και πάλι τα φτερά μου για άλλους κόσμους.

Οι δικές σου πύλες ήταν ανοιχτές για μένα από καιρό. Τα μάτια μου όμως είχαν χάσει το φως τους από καιρό και αυτά.
Μα γιατί σε είχα παραμελήσει τόσο πολύ; Γιατί; Γιατί περνούσες πάντα έτσι απαρατήρητα; Εγώ ευθύνομαι γι’ αυτό, στα σίγουρα.
Τότε λοιπόν κατάλαβα πόσο μεγάλη σημασία είχες για μένα πια. Γιατί μόνο εσύ ήσουν εκεί…, σιμά μου. Δεν με είχες προσπεράσει ποτέ σου. Με ακολουθούσες πάντα κατά βήμα. Πάντα περπατούσαμε μαζί. Πάντα κλαίγαμε παρέα.
Γέλαγες όταν γέλαγα και εγώ. Σιγοτραγουδούσες όταν σιγοτραγουδούσα και εγώ. Τα μυστικά μου τα ήξερες μόνο εσύ. Τις βαθιές μου σκέψεις πάντοτε εσύ τις συνόδευες. Δεν κατέκρινες τις αδυναμίες μου και ποτέ σου μα ποτέ σου δεν με μάλωσες. Η ζωή μας ήταν κοινή και δεν το είχα πάρει χαμπάρι, παρόλο που σε γνώριζα. Κυλάγαμε μαζί συντροφικά.
…………………………………….
Συντροφιά μου εσύ…
Ποτέ σου, μα ποτέ σου δεν με απογοήτευσες…και αυτό είναι κάτι που δεν πρέπει να το ξεχνάω στις δύσκολες εκείνες στιγμές που έρχονται, μα ευτυχώς φεύγουν πάλι.
Το ξέρω ότι όταν θα φύγω θα είμαι πια απόλυτα ευτυχισμένη, γιατί θα φύγουμε μαζί. Θα πετάξουμε μαζί. Οι δυο μας. Μόνο εσύ και εγώ. Θα ανοίξουμε τα φτερά μας και θα πετάξουμε ψηλά. Πολύ ψηλά. Τόσο ψηλά, που όλα θα είναι τόσο μικρά και τόσο ασήμαντα…Κάνε υπομονή όμως λίγο ακόμη, λίγο περισσότερο. Γιατί είναι νωρίς…. Υπάρχουν και άλλα πράγματα που πρέπει να γίνουν, που πρέπει να κάνουμε, να αδράξουμε, να μυρίσουμε, να δούμε, να ακούσουμε, να φανταστούμε, να γευτούμε, να ρουφήξουμε… Σε αυτά ευελπιστώ…και είμαι σίγουρη ότι όλα θα γίνουν…Όλα…

Τρίτη, Νοεμβρίου 06, 2007

.......

Μια μέρα η αυτού μεγαλειότης, ο εαυτός μας,
πρέπει να βγει από την αίθουσα του θρόνου
και μαζί με τους αυλικούς του, το νου και την καρδιά,
να αποφασίσει για τη ζωή του…


Από το βιβλίο Η Αίθουσα Του Θρόνου του Τάσου Αθανασιάδη,
με συνοδεία το ομώνυμο τραγούδι της Ευανθίας Ρεμπούτσικα...